Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 16

238 Spielhagen:
horfa á yður, manni lóttir fyrir brjósti af því«,—þetta
veit jeg að hann hefir margsinnis hugsað méð sjálf-
um sér, og þá brosti hann ætíð svo vingjarnlega um
loið og þó svo raunalega. .Tegheld jeg hefði getað
fórnað fyrir hann mínum síðasta blóðdropa, en það
hefði samt ekki hjálpað honum neitt. Hann vesl-
aðist upp af tæringu og gaf upp öndina í faðmi mín-
um tveimur vikum áður en jeg útendaði fangelsis-
tímann og losnaði úr kreppunni.
þannig var jeg þá frjáls maður aptur, en það veit
hamingjan, að opt langaði mig til að vera kominn í
fangelsið aptur, þar sem hafði farið svo vel ummig.
Mér sýndist heimurinn svo stór og þó svo ömurlega
auður og snauður, þrátt fyrir hina ótölulegu mann-
mergð. það var enginn sem hirti neitt um mig.
Faðir minn var andaður og hafði dáið jafnsnauður
og hann hafði lifað. Ættmenn mínir vildu hvorki
heyra mig né sjá, þar sem jeg var nýleystur úr hegn-
ingarfangelsi, og bæri svo til að jeg hitti þá, sem jeg
forðaðist eins og jeg gat, þálétust þeirekki þekkja
mig. Jeg get með sanni sagt, að nú átti jeg lengi
vel auma daga, og þegar mér eptir langa mæðu auðn-
aðist að komast að við gas-gerðarsmiðju nokkra sem
undirumsjónarmaður, þá taldi jeg það einstaka hepni.
Fimtán dali hafði jeg í Icaup. f>ið getið því nærri,
hvað langt það hafi náð, eins matlystugur og jeg er,
eða réttara sagt, þið getið ekki getið því nærri. jpeir,
sem. hafa alizt upp við als nægtir, geta ekki gert sór
neina hugmynd um, hvernig liggja muni á þeim, sem
sem sitja við svo naumlega deildan verð. Og svo
ber þess að gæta, að þó faðir minn kæmizt ekki hærra
en að vera reiknings-endurskoðari, þá hafði haun þó
haldið sig að heldri manna hætti og alið mig upp á