Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 21

Breiðu herðarnar. 243
mín er sofnuð sælum blundi þarna í legubekks end-
anum, og þarf jeg þá ekki að feila mér neitt við að
segja ykkur hvernig minn heiðraði tengdafaðir kem-
ur fyrir, þegar maður sér hann í fyrsta sinn, einkan-
lega ef maður hittir hann rótt á undan miðdegis-
verðinum, því þá er hann vanalega svangur og nöld-
urslegur, alveg eins og titilmyndin á enska kýmiblað-
inu Puncli, nema hvað herðakistilinn og smásepp-
ann vantar; hann er líka, ef nokkuð er, dáltið ófríð-
ari, og eptir því sem hann kom mér fyrir sjónir á
þessari miðdegis stundu, þá var hann óvenju þver
og ófrýnn og ómannblendnislegur.
»IIvað viljið þér?» sagði inn litli gamli maður
hryssingslega og snéri sér til hálfs að mór á skrif-
stofustólnum.
»Hæstv....« jeg ætlaði að fara að segja, hæstvirti,
en tók mig aptur, því mér þótti það vera fyrirlitlógur
fleðuskapur, hóstaði svo dálítið og sagði með fullri
oinurð :
»Jeg ætlaði að tilkynna, að jeg sæki um gasgerðar-
stjóraembættið, sem auglýst hefir verið að sé laust«.
»þér eruð sá þrítugasti«, sagði Jáger bystur.
»það sakar ekki grand«, mælti jeg.
»Hvað meinið þór með því?«
»það er þó ekki nema einn, sem getur fengið emb-
ættið«.
Gamli maðurinn snéri sór enn þá svo sem þuml-
ung áfram lengra á stólnum og horfði enn þá bystara
íl mig en áður. Augun undir inum úfnu augabrún-
um stungu mig eins og glóandi júlfsólskin á undan
skrugguveðri; en jeg sagði svo við sjálfan mig : Ef þú
gerir nú svo mikið sem að depla augunum, þá ertu