Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 24

246 Spielhagen:
gamall, þá gleymdi jeg aldrei hvernig gamli maður-
inn var í framan, þegar hann horfði á mig að þessu
sinni. Gremjan og hrœðslan, sem hafði gagntekið
hann fyrst, blandaðist mr svo, hjákátlega saman við
undrunina, og jeg má víst segja, gleðina yfir handa-
tiltektum mínum, og þegar þessu lenti samau í inu
skringilega andliti, þá kom það már svo annarlega
fyrir sjónir, að jeg hélt fyrsta kastið að gamli maður-
inn væri genginn frá vitinu. jparna sat hann bí-
spertur og starblíndi á mig með sínum smáu, tinnu-
hvössu augum — og svo alt í einu rak hann upp
skríkjahlátur, sem meira líktist gali einhvers fugls lir
annari héimsálfu en vanalegum kristinna manna
hlátri. því nliður sá jeg eða skynjaði von bráðara,
hvað það var í útliti mínu, sem honum þótti svo
hlægilegt. Nýi frakkinn, sem Iíans Sorgenfrí lánaði
mér, hefir víst ekki verið úr sem beztu efni, svo á-
ferðarfagur sem hann var, — hann hafði bilað við
átökin þegar jeg var að vinna slig á heljarmenninu,
rifnað upp í öllum saumunum og hékk utan um mig
eins og rifrildi. Jeg fann á mér að jeg eldroðnaði í
framan, en jeg var fastráðinn að vera ekki alvöru-
meiri f þessu máli en þörf gerðist.
»Jeg ætla aðbiðjayður, herra Jáger«, sagði jeg, »að
afsaka, að fötin mín hafa færzt dálítið úr lagi; en úr
því það var ásetningur minn að bjóða mig sjálfan
fram, en ekki frakkann minn, þá vona jeg að það
géri ekkert til. Máltækið segir að »fötin skapi
mennina«, en varla munu þau skapa duglegan gas-
gerðarstjóra«.
»1 herrans nafni, þér eruð maður eptir mínu skapi«>
kallaði gamli maðurinn upp, hoppaði niður af stóln-
um og rétti mér sína mögru og grönnu hönd, uffl