Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 17

Breiðu herðarnar. 239
sömu leið, meira að segja í fyrstunni látið mig venj-
ast lieldur miklu dekri og dálæti. Móðir mín var
fínleiks kona og vel rnentuð, og foreldrar mínir höfðu
ávalt tekið þátt í þess konar félagslífi, sem í reynd-
inni var nokkrum stigum fyrir ofan þeirra stétt og
stöðu. þrátt fyrir léttúð mína og æringjaskap hafði jeg
erft tilfinningu foreldra minna fyrir nettleik og hátt-
prýði og nokkuð líka af metnaðargirni föður míns; og
þegar nú sá, sem gerir kröfur til svo mikils í lífinu, á
að kúldast i lólegri herbergisholu hæst upp undir
þaki og eta miðdegisverð sinn og kvöldverð með
þjónum og vagnmönnum, og þess konar fólki, sem
getur að vísu verið fullheiðarlegt, en er þó af grófara
tæginu,—þegar hann neyðist til að sýna sig á stræt-
um úti í óhreinum léreptsstakki eða margsnjáðum
frakka-garmi, sem lianu hefir keypt sór í rusla-
sölubúð—já, þá getur þetta og annað eins dregið
af manni gamanið ; þið megið trúa mér til þess, því
jeg er þvældur i þess konar lífi og tala af margra
ára reynslu.
En þessi tími varð mér samt ekki ónýtur. Jeg
varð alt af betur og betur heima í iðn minni, og
kyntist einnig þeim hliðum honnar, sem verkmönn-
unurn einum gofst kostur á að þekkja; þess utan
lagði jeg mig kappsamlega eptirstærðfræði, oggerði jeg
það með fram til að heiðra minningu míns framliðna
velgjörðamanns. jpessar framhaldandi iðkanir mínar,
sem samfara voru daglegri æfingu í inu verklega,
urðu til þess að mér liugkvæmdist ýmislogt, sem jeg
hugði vera til bóta, að því er snerti samsetning ofn-
anna og meðferðina á úrbrendu kolunmn, enda hefir
svo reynzt að þau nýmæli mín eru verulegar cudur-
bætur. Af öllu þessu óx mér nú töluverður sjálfs-