Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 46

268 Klukkur Lóretókirkjunnar.
ir ríku hefði vakið hana með eitri, til þess að fœkka
hinum fátæku.
Loksins kom sýkin á heimili ekkjunnar; elzti
piltrinn lagðist.
Móðirin ætlaði að örvílnast af sorg, því að hún
elskaði öll börnin sín jafnt, og henni kom ekki í hug,
að ef hún misti börnin sín, mundi áhyggjum og
mæðu létta af henni.
Hún gat ekki borgað lækni, enda sá hún líka,
að þeir höfðu of mikið að gera til þess að nokkr
þeirra færi að ómaka sig til hennar. það liðu varla
tvær stundir áðr en barnið fór að búa sig iun í ann-
an heim.
þegar aumingja móðirin sá, að hún gat ekkert
hjálpað, tók hún upp bandið með silfrpenjþgun-
um, leysti af þann stærsta og hljóp með liann til
Lóretókirkjunnar.
Litlu síðar gall við stærsta klukkan—sveinninn lá
í andarslitrunum;—það var dánarldukkan hans.
þá skröltu líkvagnarnir liðlangan daginn fram og
aftr um Prag, staðnæmdust við hverjar húsdyr og
tóku þar við líkunum; og þegar komið var nóg á
vagninn, var ekið út í kirkjugarð að stórri safngröf.
Daginn eftir gekk aumingja ekkjan á eftir líkvagn-
inum, til þóss að sjá að minsta kosti, í hvaða gröf
barnið hennar yrði lagt.
þcgar hún kom heim, lá annað barnið hennar,
yndisfalleg, glóhærð stúlka, veik eins og bliknuð rós.
Að tæpum tveim stundum liðnum hljóp móðirin með
annan pening til Lóretókirkjunnar.
Og svona fór það á hverjum degi. Peningr cftir
pening livarf af bandinu, og sífelt gullu færri klukkur
í turni Lóretókirkjunnar.