Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 34

256 Suarræði af stúlku.
og var orðið mjög fram orðið, þegar þær fóru upp að
liátta í turnklefann, Ijóslausar, eins og vant var.
þegar þær luku upp hurðinni, sáu þær hvíta vofu,
hræðilega útlits, rísa upp bak við rúmið og standa
grafkyrra.
Lára rak upp hljóð, og Bbba gat ekki að sjer gert,
að hún hrökk við. En hún áttaði sig að vörmu spori.
»Nú, nú, lurkana á hann undir eins, og prófum, hvort
skepnan hefir hold og blóð eða ekki«. þær óðu að
draugsa með lurkana reidda og ljetu þá bylja á
skrokknum á honum eptir því sem þær höfðu orku til.
»Æ, æ, hver þremillinn ; æ, lemjið þið ekki svona
miskunnarlaust«, hrópaði vofan með fyllilega mennsk-
um róm—»æ, æ, æ!« Hún stökk út æjandi og
veinandi, og skyldi eptir haminn, hvíta slæðu, sem
Ebba hafði kippt í all-knálega.
»Haua nú, þar gerðum við hvítt að svörtu«, mælti
hún og hló ; »það hefði raunar átt að vera öfugt, því
mjer sýndist eldci betur en að það væri laga-júristinn,
sem við kræktum þarna í«.
»Jú, það var víst hann«, sagði Lára; »aumingja
manntetrið ; jeg lamdi æði-þjett«.
»Jeg segi þjer satt, að jeg dró ekki úr höggunum
heldur. En það var honum mátulegt. það er
skárra uppátækið, að ætla að fara að hræða úr manni
lífið. Hann getur held jeg látið það bíða þangað til
haun er orðinn prókúrator oða eitthvað þess háttar«.
Lára stundi við ofurlítið; henni fannst hún þó
hafa orðið heldur þunghent; og það einmitt á hon-
um, laga-júristanum.----------
Morguninn eptir var hann með bláa rák um þvert
andlitið.