Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 6

228 Spielhagen:
um svo sem ónytjung; blessunin hún móðir mín
sæla þrýsti mér opt grátandi í fang sér og spurði
mig, hvort jeg ætlaði þá aldrei að fara að hegða mér
alminnilega; og opt kallaði minn kæri faðir á mig
inn í herbergi sitt og hélt yfir mér langar ræður;
jeg skildi reyndar vanalegast ekki annað af inntaki
þeirra en það, að jeg væri óbetranlegur slæpingur og
að framtíðar forlög mín fyltu hans gamla föðurhjarta
með beiskustu hugsýki.
|>ið getið því ekki nærri, hvað mörgum brennandi
tárum jeg hef grátið út af þessum hrakspám. Jeg
kendi sem sé altaf innilega í brjóst um sjálfan mig-
Jeg sá sjálfan mig í anda, íklæddan gul- og svart-
röndóttum fötum, með járnstöng milli fótanna, og
kúst um axlir reiddan, og svo í fiokki með nokkrum
öðrum herrum í sams konar gerfi ; jeg sá hvernig jeg
var leiddur um stræti fæðingarbæar míns, nábúunuro
til skelfingar, og þá ekki nábúabörnunum hvað sízt,
sem öll saman höfðu haldið áfram að vera saklaus
ung og smá, meðan jeg hafði vaxið og tognað upp i
þvílík ódæmi spillingarinnar; jeg sá mig hengdan á
gálga, jeg sá mig dingla þar um nótt í tunglskini með
gráðuga hrafna fiögrandi í kringum mig ; jeg sá roig
festan á hjól og stagl, en sú myndin stóð fremur
óglögt fyrir mér, því jeg gat einhvernveginn ekki
komið þeim tilbúningi fyrir mig. I stuttu máli, jeg
var fullkomlega sannfærður um, að jeg hefði með
minni dæmalausu vonzku unnið bæði til þessa og
margs fleira, og þar sem vald himnanna hofði ekki
énnþá slöngvað yfir mig refsidómum sínum, þá væri
það oiuungis vegna kanarífuglsins mínB, sem efalaust
mundi deya úr sulti, þegar mín misti við.—Æ hvern-
ig fór !—kanarífuglinn minn, fallega litla dýrið heið-