Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 37

Snarræði af stúlku. 259
Henni rann kalt vatn milli skinns og hörunds. jpetta
var fullkomið hræðsluefni, og henni datt í hug að
hrópa á hjálp.
En hún áttaði sig undir eins aptur. Yrði maður-
inn undir rúminu þess áskynja, að þær hefðu orðið
varar við sig, mundi hann láta það verða sitt fyrsta
verk að fyrirfara þeim, eða að minnsta kosti að
ganga svo frá þeim, að þær gætu ekki kallað á hjálp.
Henni hefði verið lafhægt að stökkva fram úr
rúminu og út um dyrnar, því þær voru hennar meg-
in við rúmið. En þá hefði verið úti um Láru.— Nei,
aldrei skyldi það verða, hugsaðihún með sjálfri sjer;
annaðhvort skyldi hún reyna að bjarga þeirn báðum
eða þá láta eitt yfir þær ganga.
Hún hugsaði sig um litla stund enn. það var eins
og allt væri á flugi í huga hennar. Síðan tók hún
til að ræskja sig og bylta sjer á ýmsar hliðar, til þess
að vekja Láru. En hún svaf fast.
«Æ, jeg er svo fjarskalega þyrst» kveiuaði Ebba.
»Lára, Lára, ætli það sje ekkert vatn hjerna uppi?«
Lára svaf eins og steinn. Nú fór Ebbu ekki að
verða um sel.
»Lára, Lára«, sagði hún og ýtti við henni; »mjer
er svo illtl«
Loks fór Lára að rumska. »Hvað gengur á?«
spurði hún milli svefns og vöku.
»Mjer er svo illt í hálsinum«, sagði Ebba. »Jeg
má til að fá vatn að drekka; það er eins og jeg ætli
að kafna; og kalt má vatnið til að vera, blákalt
endilega«.
»það er víst ekki annað vatn hjer uppi en í þvotta-
könnunnifl, svaraði Lára; »það vildi óinmitt svo illa
17*