Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 47

Kluldcur Lóretókirkjunna. 269
Móðirin var sokkin í þögla örvænting; hljóð rölti
hún á eftir líkvagninum út í hinn geigvænlega náreit,
og máttvana heim þaðan aftr til þess að veita næsta
barninu nábjargirnar.
Við lát seinasta barnsins brá bún þögninni; það
var yngsta barnið hennar. þegar síðasta klukkan gall
við í kirkjuturninum, hélt bún hjartað sitt ætlaði að
springa.
Hún fylgdi síðasta barninu sínu til grafar; enn
þegar hún var komin heim, fann bún að hún var
líka orðin sjúk; hún hneig ofan á rúmfletið, þar
som hún hafði séð allan sinn auð líða undir lok.
þarna lá nú aumingja ekkjan hjúkrunarlaus ; liún
hafði cngan, sem rétti henni vatnssopa. Eina hugg-
unin hennar var, að hún þurfti að minsta kosti ekki
að lifa lengi börnin sín.
Ósegjanlegr hiti brendi allan líkama henuar; loks
fann hún, að undarleg máttþrot færðust um alla limu
honnar; það var eins og lífið liði burt úr þeim hverj-
um á fætur öðrum.
»Æ, blessuð börnin mín«, andvarpaði hún, »ykkur
hefi eg fylgt til grafar, enn mér mun enginn fylgja.
Eg lót dánarklukkuna hljóma yfir ykkur, enn hver
uiun láta hana hringja yfir mér?«
Oðara en hún liafði þetta mælt, dundu við liljóm-
andi allar klukkur Lóretókirkjunnar. jpær glumdu
með sívaxanda afi, fagrt, eins og það væri engla-
taddir,
“það eru sálir blessaðra barnanna minna«, sagði
móðirin í hljóði — og dó.
•Jpp frá ]>ví hljóma klukkur Lóretókirkjuunar.
[Jónas prestr Jónasson þýddi].