Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 22

244 Spielhagen :
frá, enda brá jeg mér hvergi og hugsaði með mér : Já,
hvestu augun, gamli lcarl, eins og þú vilt, frakkinn
er reyndar fenginn að láni, en það er ærlegur dreng-
ur sem í honum er.
I sama vetfangi var barið á dyr, og ekki beðið
eptir svari Jágers, því inn í hcrbergið gekk maður,
sem mér geðjaðist illa að af tveimur ástæðum, fyrst
af því að hann truflaði samtal okkar Jágers þegar
hæst stóð, í annan stað af því hann var viðbjóðslega
Ijótur , svipillur og fantalegur, og þar til kraptalega
vaxinn og saman rekinn.
»Hvað viljið þér ?« sagði Jáger bystur. »þ>ór vitið
það líklega eins vel og jeg«, svaraði komumaður með
mesta fruntaskap, »jeg vil hafa mína peninga og
ekkert slúður.
»Jeg hef skrifað yður áður og sagt yður, hvers vegna
jeg get ekki látið yður fá þá«, svaraði Jáger kurteislega.
»þá bið jeg sjálfan andskotann«—sagði hann.
»það hjálpar yður víst ekki stórt«, mælti Jáger.
— Má jeg biðja yður, herra ?« — «Róland,» sagði jeg,
—«herra Róland, gcrið þór svo vel að fá yður sæti á
meðan og bíða svo lítið þangað til jeg er búinn að
afgreiða þennan herra».
Jeg settist á stól nokkuð frá og héldu nú báðir
hinir áfram viðræðu sinni. Komumaður sá hinn
þrekvaxni var skipherra ; það skiptir ekki um nafnið,
hann hafði flutt verzlunarhúsinu kol frá Hamborg,
og var svo að heyra sem hann krefðist borguuar
yfir samninga fram. það var skringilegur samsöng-
ur að heyra þessa tvo menn skammast; það var
éins og mjórómuð hljóðpípa emjaði í kapp við dimm-
rómaða, rymjandi bumbu. En bumban reyndist
þolbetri en pípan og grenjaði að síðustu svo voða-
lega, að gluggarúðurnar nötruðu.—