Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 27

Breiðu herðarnar. 249
vissi jeg svo varla til mín fyr en jeg var kominn
heim til Hans Sorgenfrí, míns trúlynda vinar, og
er þar stutt af að ségja, að hann vafði mig í fang
sér ýmist grátandi eða hlægjandi og sagði hvað
eptir annað : »Er það okki þetta, sem jeg altónd
sagði: þér þurfið ekki annað en að láta skilja á
yður, að yður sé alvara, þá gengur það altsaman
sjálfkrafa«.
Nú væri, góðir herrar, saga að segja frá því, sem
til bar og hvernig lauk ; þetta einkum, að kl. 5 koxn
jeg til Jágers og var leiddur þar fram fyrir frú Jág-
er og frauken Emmý Jáger, herra Breitkopf og frú
Breitkopf, og að jeg við borðið sat við hliðina á
Emmý Jager og vissi ekki, hvort það var sjampaníið
eða in fögru augu fraukenarinnar — drottinn góður,
svona eru kvinnurnar, maður þarf ekki annað en að
tala um augun í þeim, þá glenna þær þau upp.
Hvernig liefirðu sofið, Emmý?
Jeg hef als ekki sofið«, slæmi karlinn minn,
sagði yngiskonan og var nú svo fagurrjóð í kinnum
og svo himintöfrandi í feimni sinni, að Berkenfeld
þoldi varla mátið og hnepti frá efsta lmappinum á
brjósti sér.
En þið ætlið þó ekki að fara, herrar rnínir, strax
núna, segir Gottlieb.
Assessorinn hló—Strax núna? klukkan er hálf-
gengin tvö».
Nú jæa, sagði Gottlieb hvað gerir það þá til?
Eyrir lukkunnar börn er klukkan ekki til.
Herra Berkenfeld stundi við.
— Komið þér, Berkenfeld, sagði assessorinn, hann
stóð með hattinn í hendinni, við getum ekki verið