Iðunn - 01.11.1884, Blaðsíða 41

Snarræði af stúlku.
263
»Nú, jeg segi ekki nema það« mælti húsráðandi,
»að stúlkan sú arna, hún gerir okkur minnkun, karl-
mönnunum ; hún hefir meiri fyrirhyggju og snar-
ræði til að bera heldur en við allir samam. þetta
er gott ráð, og því skal fylgja«.
það leyndi sjer ekki á augnaráði sonar hans, að
honum fanst ekki minna um frammistöðu Ebbu en
gamla manninum.
jpau gengu hægt og hljóðlega upp stigann og skip-
uðu sjer síðan eins og Ebba hafði ráð til lagt. þau
voru öll með öndina í hálsinum.
ELúsráðandi tók sjálfur slána frá hurðinni og lauk
henni snöggt upp; staðnæmdist síðan á hurðarbaki.
I sama bili riðu af fjögur skot hvert á fætur öðru.
Kúlurnar smugu inn í vegginn á móti dyrunum. Að
vörmu spori hentist maður út úr dyrunum í stóru
stökki, til að komast; að stiganum, en var þrifinn á
lopti áðurog keyrður niður og höndlaður við illan leik,
áður en hann gæti komið fyrir sig stórum kníf, sem
hann hafði í hendinni.
það varð þögn litla stund, svo að ekki heyrðist
annað en másið eptir átökin.
jpað sást nú við birtuna úr ljósberanum, að þetta
var meðalmaður á vöxt, en samanrekinn, fölur í
andliti og með mikið skegg, svart að lit. Hann lit-
aðist um með heiptarsvip.
»þarna sjáið þið, að jeg hafði rjett fyrir mjer« kall-
aði Ebba upp; »jeg vissi að hann var þarna inni; jeg
sem sá framan í hann með svart skeggið við fóta-
gaflinn !«
Aður en þess vrði varnað, vatt bandinginn sjer að
henni,og mælti, skjálfaudi af bræði:»
»|>að er þá þú, sem jeg á þetta upp á; það er þú,