Ægir - 15.12.1959, Blaðsíða 16

14
ÆGIR — AFMÆLISRIT
fari ekki allur í vasa útlendra fiskimanna og
útgerðarfélaga eins og hingað til hefur átt sér
stað. Með því að nota kolanet gætu hinir ís-
lenzku fiskimenn með mjög hægu móti veitt
sér kola og nærandi fæðu bæði til að hafa
lil matar daglega, salta niður og þurrka. Og ef
þetta væri gert, mundi að vörmu spori mynd-
ast af sjálfu sér samkeppni við hina illræmdu
ensku botnvörpunga.“
Árferði 1905
í 6. tbl., desemberblaðinu 1905, fær árið
svofelld eftirmæli:
Árið 1905 sem nú er liðið, má að mörgu leyti
teljast eitl af merkustu árum, sem komið hafa
siðan land byggðist. . . . íslendingar hafa kom-
izt í samband með ritsíma við umheiminn.
Fiskiveiðasjóðurinn hefir verið stofnaður; eitt
liið þarfasta fyrirtæki sem á komandi tímum
mun veita atorkusömum og duglegum mönn-
um styrk og uppörvun til að færa sér fiski-
veiðarnar sem bezt í nyt og gera sér þær arð-
samlegar.
Ársæld hefir verið til lands og sjávar, auð-
vitað getur þetta ár jafnvel ekki talizt meir en
tæplega meðalfiskiár, en aftur á móti liefir all-
ur fiskur og fiskiafurðir staðið í svo háu verði,
að slíks mun varla dæmi, síðan land byggðist.
Slys og mannskaðar á sjó liafa verið mjög
litlir, en skipströnd nokkur, þar á meðal um
8 enskir og þýzkir botnvörpungar, sem farizt
liafa liér við land á árinu.
Afli í Faxaflóa 1906.
í febrúartbl. 1906 er aflaskýrsla 19 þil-
skipa við Faxaflóa 1905. Aflahæst er
Ragnheiður, eign Th. Jensens o. fl., skip-
stj. J. Sigurðsson og M. Magnússon, 481
skippund. Meðalafli á skip var 377 skipd.
I sama blaði er eftirfarandi kafli úr bréfi
frá Aðalvík:
Hér í Aðalvík var dágóður afli á vorvertíð-
inni; enda mátti varla heita að liér sæist botn-
verpill á því tímabili. Þegar fór að líða á sum-
arið fór þeim að fjölga hér úti fyrir, og í sept-
ember drógu þeir vörpur sínar fram og aftur
um víkina upp í þurrum landsteinum, þetta
4—5. Verst létu þeir þó með landhelgisbrotin
15., 1G. og 17. september, enda var ])á farinn
að koma hér dágóður afli inn á víkina, og
menn farnir að gjöra sér beztu vonir um afla.
Aldrei hefir kveðið annað eins að þessum hotn-
verpingavaðli hér úti fyrir Aðalvíkinni eins og
í haust. Liggja þeir liér oft inni á milli 20—30
í hverri liríð. — Afli hlýtur að vera mikill hér
úti fyrir, því fyrir jólin rak 1 víkinni töluvert
af dauðum og skemmdum fiski, steinbít og 2
liákarlar, frá botnvörpungum þessum.
Sjómannaekla.
1 marzblaðinu 1906 má sjá, að fólks-
ekla hefur fyrr gert vart við sig en síð-
ustu árin. Félag útgerðarmanna í Reykja-
vík sendi í ársbyrjun að tilhlutun Tryggva
Gunnarssonar bankastjóra mann til Nor-
egs til að ráða sjómenn hingað. Kolbeinn
Þorsteinsson skipstjóri varð fyrir valinu
og kom hann í febrúarlok með 72 fiski-
menn. Segir í Ægi, að fiskimenn þessir
virðist vera lítt aðfinnanlegir í allri fram-
göngu, en „það reyni ekki á hreysti kapp-
ans fyrr en á hólminn kemur“. Síðar í
fréttinni segir, að 50 norskir fiskimenn
hafi árið áður ráðizt hingað. „Urðu flest-
ir þessir svo kölluðu fiskimenn fulldýrir
að lokum bæði útgerðarmönnum og öðrurn
er eitthvað höfðu við þá að skipta. „Það
eru vandséðir rekabútarnir". En hvað skal
segja; eitthvað verður til bragðs að taka
í vandræðunum."
Ingvarsslysið og björgunarmálin.
Aprílblaðið 1906 hefst á svofelldri
,,Áskoi'un“ undirritaðri af Matthíasi Þórð-
arsyni:
í siðasta bl. „Ægis“ er það skýrt og skorin-
ort tekið fram, að „sjúkraskip sé peningaspurs-
mál en björgunarbátar lífsspursmál". Þessi orð
liafa á liryllilegan og sorglegan hátt sannast
hér frammi fyrir augliti allra íbúa Reykjavíkur
þ. 7. þ. m., þar sem bæði æðstu valdsmenn
landsins, útgerðarmenn og sjómenn og menn
og konur af öllum stéttum hafa verið sjónar-
vottar að því, að heil skipsliöfn, 20 manns, hafa
í hér um bil 3 kl.tíma orðið að heyja liið voða-
legasta dauðastríð í brimgarðinum, án þess að
sjá neina hjálp nálgast.
Þessi atburður, sem flestuin mun aldrei úr
minni líða, livetur oss í nafni hinna hrópandi
manna á dauðastundinni, og eftirlifandi ekkna
og munaðarleysingja að skora á alla, ríka sem
fátæka, sjómenn sem landmenn að efla nú til
almennra samskota til þess að koma upp björg-
unarbát ásamt nauðsynlegustu björgunaráhöld-
um í Reykjavík. ...“
Hér er að sjálfsögðu átt við þilskipið
„Ingvar", sem strandaði við Viðey 7. apríl
1906. Tvö önnur skip fórust undan Mýr-