Ægir - 15.12.1959, Síða 161

ÆGIR — AFMÆLISRIT
159
að málinu verði vísað til meðferðar sér-
stakrar ráðstefnu.
„í mörg ár hefir íslenzka ríkisstjórn-
in fylgzt af miklum áhuga með störf-
um Alþjóðalaganefndarinnar. Af hálfu
íslands hefir ávallt verið út frá því
gengið, að Allsherjarþingið mundi sjálft
fjalla um lokaskýrslu nefndarinnar. Á
Allsherjarþinginu árið 1949 var sam-
þykkt ályktun, þar sem nefndinni var
falið að taka til athugunar, hvort
tveggja í senn, hinar gildandi reglur
bæði um landhelgina og úthafið.
Árið 1953 samþykkti Allsherjarþingið
aðra ályktun, þar sem ákveðið er, að
þingið muni ekki fjalla um nein atriði
varðandi þetta mál fyrr en Alþjóðalaga-
nefndin hafi lokið við að fjalla um allt
þetta vandamál og afhent Allsherjar-
þinginu skýrslu sína.
Og loks 1954 samþykkti Allsherjar-
þingið ályktun, þar sem því er beint til
Alþjóðalaganefndarinnar, að hún verji
nægjanlega miklu af tíma sínum til að
fjalla um reglurnar um landhelgi og út-
hafið og önnur skyld efni, með það fyrir
augum, að lokaskýrsla nefndarinnar geti
verið tilbúin fyrir 11. Allsherjarþingið,
þ. e. það þing, sem nú situr.
Af hálfu íslands var því aldrei neinn
vafi á, að Allsherjarþingið mundi sjálft
fjalla um málið á þessu þingi. Á hinn
bóginn hefir Alþjóðalaganefndin sjálf
lagt til, að kvödd verði saman sérstök
alþjóðleg ráðstefna til nánari athugun-
ar á vissum atriðum.
Ýmsir fulltrúar hér hafa stutt þessa
tillögu og er nú komin hér fram tillaga
sem gengur í þá átt.
Það sem menn leggja sérstaka áherzlu
á í þessari tillögu er, að nauðsynlegt
sé að fá álit sérfræðinga varðandi ýmis
atriði og, að ekki sé unnt að gera ráð
fyrir, að lögfræðingar hafi þá sérþekk-
ingu, sem til þarf. Það er álit íslenzku
sendinefndarinnar, að aldrei hafi verið
til þess ætlazt, að Alþjóðalaganefndin
gæti haft næga sérþekkingu á öllum at-
riðunum. Hefir nefndin sjálf leitað til
sérfræðinga í landafræði og fyrir
skömmu var kvödd saman alþjóðleg ráð-
stefna um verndun auðæfa hafsins, með
það fyrir augum að nefndin gæti fengið
álit sérfræðinga varðandi það atriði.
Hafi það verið álit nefndarinnar all-
an þann tíma, sem hún hefir haft þetta
mál til meðferðar, að hana skorti ráð
sérfræðinga varðandi önnur atriði hefði
verið hægurinn hjá fyrir hana að láta
í ljós það álit fyrr.
Það er þó víst, að ríkisstjórnir, sem
hafa áhuga á þessu máli, hljóta að hafa
ákveðnar skoðanir á því og, að það ætti
að vera unnt að setja þessar skoðanir
fram hér á þinginu ekki síður en á sér-
stakri alþjóðaráðstefnu.
Þannig væri unnt að koma í veg fyrir
óþarfar tafir og einmitt í þessu máli
eru tafir sérstaklega varhugaverðar.
Áður en langt líður má gera ráð fyrir,
að tekin verði í notkun stór verksmiðju-
skip með rafmagnsveiðitækjum, sem
gætu valdið gífurlegu tjóni á fiskistofn-
unum.
Einnig er hugsanlegt, að ný veiði-
tækni geti leitt til þess, að núgildandi
ákvæði um möskvastærð verði algerlega
ófullnægjandi og óraunhæf. Þróunin á
þessu sviði er mjög ör og það er sannar-
lega orðið tímabært, að menn geri sér
ljósa erfiðleikana og freisti þess, að
finna á þeim einhverja lausn“.
Eins og áður segir var samþykkt að
kalla saman ráðstefnu og hefir nú verið
ákveðið að hún komi saman í Genf und-
ir lok febrúar 1958.
Á meðan á þessum umræðum hefir stað-
ið á alþjóðlegum vettvangi hefir málið
ekki hvílt á heimavettvangi. Miklar um-
ræður hafa farið fram og fjölmargar til-
lögur komið fram um hvað skyldi gert
næst. Það er augljóst og margtekið fram
af ráðandi aðilum, að þær aðgerðir, sem
framkvæmdar voru með reglugerðunum
frá 1950 og 1952 voru ekki hugsaðar sem
lokaaðgerðir, heldur sem byrjunarfram-