Ægir - 01.02.1979, Blaðsíða 47

að koma niðurstöðum fljótt frá okkur, en verk-
smiðjueigendur verða líka að brýna betur fyrir
Slnum mönnum að koma sýnum fljótt og vel til
°kkar og fleygja ekki varasýnunum fyrr en enginn
Vafi leikur á niðurstöðum. Ég vil geta þess hér
aö verksmiðjur hafa oftast fengið niðurstöður sím-
leiðis jafnóðum og því ekki þurft að bíða eftir
átskriftum í pósti.
Við höfum trú á því, að öll þessi mál geti gengið
snurðulaust á vetrarvertíðinni eins og þau gerðu
1 fyrra. Reyndar ætti svo að vera á sumrin líka,
Þegar löndunaraðferðir eru komnar í ákveðnara
form. það er ófœrt að menn séu að eyða tíma
°g fjármunum í það að eltast við óþarfar getsakir
lver i annars garð. Loðnan er takmörkuð auðlind,
sem við verðum að reyna að nýta með sem mestum
heUdarafrakstri fyrir alla aðila.
tg vona svo að menn séu einhvers fróðari og
að minnsta kosti noti menn tækifærið til að spyrja
nánar út í hlutina.
Umræður
Er Björn Dagbjartsson hafði lokið framsögu-
erir>di sínu, hófust almennar umræður.
t. ^a^ Guðmundsson, skipstjóri á Guðmundi RE,
0 fyrstur til máls. Lýsti hann reynslu sinni af
ensibúnaði loðnuskipa, og lagði áherslu á, að
að ríStar væru 1 botni lestanna, jafnframt því
I . at®'r vaeru stokkar sem sjór gæti runnið í og
P 'nUK^eÍr me^ skilrúmum eða síðum skipanna.
Sga ent' a, að mikilvægt væri að þurrka loðnuna
gj01, e®1 áður en hún færi í lestarnar, og eitt
grj' 1 1 Þv' sambandi væri að koma fyrir auka-
le n ’ e®a 'engja grindurnar frá skiljarnanum að
ekkf rCfPÍnu- Einnig yrði að hafa aðgát við að þurrka
stæð° i°bnunni í nótinni meðan á dælingu
þVj '’ Þv' hröð dæling á loðnunni gæti valdið
mv ð ^11 r'^na^' °8 tægjur og áta úr henni
sjón u Þá setjast í ristarnar og varna því, að
varð^ív r^nni áhindraður að lensidælunum. Hvað
lönd3 * me^er^'na á loðnunni við löndun og í
ekkjUnfrtæ^jum verksmiðjanna, þá væri hún alls
afger ^ /^r'rmync^ar> og yrði að gera eitthvað
horf^b^* lÍ' ^oma þeim málum í viðunandi
'agi ftUrrdælÍn8u við löndun áleit Páll að væri í
loðr, 3 nota' svo lengi sem ekki þyrfti að dæla
monunni um langan veg.
Pétur Stefánsson, skipstjóri á Pétri Jónssyni RE,
var næstur á mælendaskrá og fjallaði hann um sömu
atriði og Páll. Varaði hann menn við að þó vel væri
gengið frá ristum og stokkum í lestum loðnuveiði-
skipanna, kæmi það að litlu gagni, ef lestar
væru fullar og þannig frá þeim gengið, að ekkert
loft kæmist niður í þær, því það myndi verða til
þess, að loðnan pressaðist í öll göt og allt
stíflaðist þegar lensidælurnar færu af stað. Mikil-
vægt væri, að hafa loftventla úr lestunum, og færi
best á því að hafa þá tengda beint í stokkana.
Pétur sagði það vera alveg út í hött, að ætla
skipstjórum loðnuskipanna það að þeir dældu sjó
niður í lestarnar með loðnunni af ásettu ráði, eins
og sumir sem ekki þekktu til, væru stundum að gefa
í skyn. Áta á sumrin og hrogn á vetrum yllu miklum
erfiðleikum við að lensa lestar skipanna svo vel
væri, og einnig gæti það hent þegar loðnan væri
feit, eins og hún var við Jan Mayen í sumar, að
lýsið vildi pressast úr henni, og þá færi allt af
stað í lestunum. Að lokum lagði Pétur áherslu
á það að loðnusýnin ætti að taka úr aflanum á
meðan hann væri ennþá um borð í veiðiskipunum,
en ekki eftir að hann væri búinn að fara í gegnum
hin ýmsu löndunartæki verksmiðjanna, eins og
verið hefur, þar sem þau færu misjafnlega vel með
aflann.
Björn Dagbjartsson tók næst til máls, og ræddi
hinn svokallaða „skipstjórasjó" frekar. Benti hann
á, að sjóinnihald loðnusýnanna væri áberandi mis-
jafnlega mikið í hinum ýmsu skipum. Þetta atriði
ætti að vera til sérstakrar athugunar fyrir skip-
stjórnarmenn og líka mætti rannsaka hvers vegna
loðnuskipin væru svo misjafnlega vel útbúin til að
skilja sjó frá loðnunni og losna við hann á hinum
ýmsu stigum. Vék Björn næst að því, að nú væri
hægt að fá tölvuútskrift um fitu- og þurrefnis-
innihald hverrar einstakrar löndunar, svo og meðal-
tal hvers loðnuskips fyrir hverja vertíð. Einnig
nefndi hann dæmi þess, að loðnusýni hefðu verið
tekin bæði um borð í veiðiskipinu og við löndun
loðnunnar, þ.e. venjulega þar sem viktunin færi
fram. Reyndist vera mikill munur á þessum tvö-
földu sýnum, og var áberandi miklu minni sjór í
þeim sem tekin voru um borð í veiðiskipunum
sjálfum, og þar af leiðandi hærra hlutfall á
fitu- og þurrefnisinnihaldi. Bæri þetta tvímæla-
laust vott um að löndunarbúnaði verksmiðjanna
væri ábótavant. Lagði Björn til, að eftirleiðis
ÆGIR — 91