Tímarit lögfræðinga - 01.03.1951, Qupperneq 45

ÞjófamarJc (brennimark) aamkvæmt íslenzkum lögum
37
hún var oft eða víða framin og saman mátti leggja verð-
mæti alls þess, sem hnuplað hafði verið. Eftir N. L. varð-
aði einnig smáþjófnaður, fyrsta sinni framinn, skilyrðis-
laust húðláti, eins og brátt verður sagt. Takmörk um verð-
mæti þýfis niður á við voru engin sett eftir N. L., svo að
hýða mátti mann fyrir hreint smáræði. Þess er og getandi,
að brennimarkið skyldi miklu oftar leggja á sökunaut eftir
N. L. en eftir Þjófab. 1. kap. Einkum er það athyglisvert,
að það skyldi oft lagt á sama manninn svo að segja hvert
skipti sem hann varð sekur um þjófnað, eins og sýnt
verður.
1 N. L. er greint milli smáþjófnaðar (þ. e. almenns
þjófnaðar) og stórþjófnaóar. Til stórþjófnaðar taldist stór-
gripaþjófnaður og þjófnaður, þar sem verðmæti þýfis nam
20 lóðum silfurs. Eftir N. L. gat sökunautur ekki leyst sig
undan líkamsrefsingu með fégjaldi, eins og stundum eftir
Þjófab. 1. kap. Um smáþjófnaS giltu þessar reglur:
1. Framinn fyrsta sinni varðaði smáþjófnaður húðláti í
fangelsi, N. L. 6—17—33. Hér varð þetta þannig í reynd,
að sökunautur var hýddur laus og liðugur, en ekki bund-
inn. Haggatálan er ekki greind. Hún hefur farið eftir mati
dómara hverju sinni.
2. Smáþjófnaður framinn öðru sinni varðaði húðstroku
við staur og brennimerlcingu á bakiS, N. L. 6—17—34.
Sakamaður var bundinn við staur og hýddur, en síðan var
markið brennt í hann. Brennimark á baki leyndist vitan-
lega betur almenningi en mark í andliti, og má því
segja, að betri yrði kostur sökunautar að því leyti en
hann varð fyrir eyrisstuld öðru sinni eftir Þjófab. 1. kap.
En verri varð kostur hans að því leyti, að nú gat maður
ekki leyst sig undan brennimerkingu með fégjaldi, eins og
áður var.
3. Smáþjófnaður framinn þriðja sinni varðaði hýðingu
við staur og brennimerkingu á enni, N. L. 6—17—35.
Vandarhaggatala er ekki heldur ákveðin hér.
4. Fjórba sinni framinn smáþjófnaður varðaði enn hýð-
ingu við staur og brennimerkingu, og hefur þá sökunautur