Tímarit lögfræðinga - 01.06.1964, Side 49

2.5. Staðfesting eflir á hvetur menn til að hugsa sig
tvisvar uni varðandi hvert atriði og til að leiðrétta það,
sem missagt kann að vera, og afturkalla ummæli, sem
vafi er um.
Þær röksemdir, sem ég hef merkt 2.1, 2.2 og 2.3 leiða
fyrst og fremst til þeirrar niðurstöðu, að staðfesting skuli
ekki eiga sér stað nema i sérstökum tilvikum. Stundum
kann að vera unnt að gera sér grein fyrir því, áður en
skýrsla er gefin, aðslíkar aðstæður séu fyrir hendi. Sjaldn-
ast myndi þess þó kostur. Þess vegna tel ég, að öll þessi
atriði mæli' gegn því, að staðfesting fari fram, áður en
skýrsla er gefin.
Af þeim röksemdum, sem nefndar hafa verið, tel ég
þær, er auðkenndar eru 1.1 og 2.1 þyngstar á metunum.
I mínum huga er ekki vafi á, að hin síðartalda vegur
xyixhlu j-nest og ræðui' urslitum. Su niðuxstaða styrkist af
öðrum þeim rökscmdum, sem taldar hafa verið til styrkt-
ai' því, að staðfesting skuli fi'arn fara, eftir að skyrsla hef-
ur verið gefin, Mér finnst ég hafa hlustað á of margar
furðuskýrslur, of oft hafa heyrt rnenn halda fram gagn-
stæðum fullyrðingum urn einföld atriði, til að ég geti haft
ýkjamikla trú á gildi skýrslna fyrir dónxi. Ég minnist þess
ekki, að staðfesting hafi nokkru sinni í réttarhaldi hjá
mér leitt til þess, að skýrslu væri breytt i mikilvægu atriði.
Ég tel ekki rétt, að rnenn leggi mannorð sitt og virðingu
að veði ixema brA'na nauðsyix beri til. Þess vegna er ég
andvígur tíðunx staðfestingum. Er heppilegast að láta
staðfestingu bíða, unz ljóst er að lokinni skýrslugjöf, hvort
hennar er brýn þörf.
Þór Vilhjálmsson
105
Timarit lögfrrvðinn