Tímarit lögfræðinga - 01.06.1966, Blaðsíða 49

sjálfsögð krafa dómenda til þess þjóðfélags, sem skipar
þá til starfa og krefst rcttlátra dóma af þeirra hendi.
En hver sá, sem krefst mikils af öðrum, verður einnig
að gera miklar kröfur til sjálfs sín. Og á dómaranum
hvílir sú skylda, að hann sýni og sanni í starfi sinu, að
hann sé þeim vanda vaxinn, sem lagður er á herðar hans.
Að því á þessi félagsskapur okkar m. a. að stuðla, jafn-
framt því, sem honum er bæði rétt og skylt að halda í
hvívetna uppi hagsmunagæzlu fyrir dómarastéttina.
Ég tel að 25 ára saga og starf Dómarafélagsins vitni
um það, að hingað til hafi verið stefnt í rétta átt. Hversu
til tekst á komandi árum, er undir okkur sjálfum komið,
og það er ósk mín til Dómarafélags íslands á þessum
tímamótum, að saga þess næsta aldarfjórðunginn sýni og
sanni, að það hafi reynzt þess umkomið að efla íslenzku
dómarastéttina og halda málefnum hennar í því horfi,
að hún fái skipað sæti sín með þeirri sæmd, er hæfir því
hlutverki, sem hún er kvödd til að gegna“.
Formaður gerði því næst grein fyrir störfum félags-
stjórnarinnar á starfsárinu. Kom þar m. a. fram, að dóms-
málaráðuneytinu hafði verið send tillaga um nýjan texta
við borgaralegar hjónavígslur, sem aðalfundur 1965 hafði
mælt með, en reglur um það efni væru síðast settar árið
1890.
Þá ræddi formaður ýmis efni varðandi störf og em-
bættisstöðu dómara og drap m. a. á nauðsyn þess, að
dómarar ættu kost á utanfararstvrkjum til kvnningar og
menntunar í fagi sínu í þeim löndum, þar sem réttarfar
væri skylt þeim réttarfarsreglum, sem hér gilda. Hann
drap og á það, að trvggja þyrfti þeim dómurum, sem eiga
erfitt um vik að fara frá embættum sínum, aðstöðu til
þess að geta notið lögmælts orlofs og að athugandi væri,
hvort eigi gæti komið til mála, að dómarar, sem látið
hefðu af störfum, fengjust til þess að gegna um stundar-
sakir embættisstörfum í fjarveru dómara.
Loks ræddi formaður um sérstöðu dómara í kjara- og
Tímarit lögfræðinga
111