Tímarit lögfræðinga - 01.06.1969, Blaðsíða 38

stefnda. Yrði að byggja á því, að félagið hefði samþykkt
þennan hátt með því að hreyfa ekki athugasemdum. Þeg-
ar af þessari ástæðu var talið, að 7. gr. laga nr. 80/1938
ætti ekki við. Siðan sagði, að ekki kæmi til sjálfstæðrar
skoðunar, hvort um hafi verið að ræða samning milli aðila,
sem komið hefði i bága við gildandi kjarasamning stéttar-
félags við atvinnurekanda.
Niðurstaða málsins varð því sú, að hinu stefnda fyrir-
tæki var aðeins gert að greiða stefnanda kr. 1,293,07 auk
vaxta og málskostnaðar.
(Dómur hæjarþings Reykjavíkur 27. apríl 1965).
Söluþóknun.
1 máli þessu höfðaði fasteignasalinn E mál á hendur
hjónunum M og K til greiðslu fjárhæðar, kr. 26,000,00,
ásamt vöxtum og kostnaði.
M gerði aðallega þær dómkröfur, að hann yrði sýknað-
ur af kröfum stefnanda, en til vara, að kröfur stefnanda
yrðu lækkaðar stórlega. Auk þess krafðizt hann máls-
kostnaðar úr hendi stefnanda.
K gerði þær dómkröfur aðallega, að hún yrði sýknuð
af kröfum stefnanda, og henni dæmdur málskostnaður úr
hans hendi. Yrði hins vegar svo talið, að stefnandi yrði
talinn eiga rétt á hinum umkröfðu launum, þá var þess
krafizt til vara, að stefndi M yrði einn dæmdur til að
greiða þau. Til þrautavara var þess krafizt, að stefndu
j'rðu einungis dæmd til að greiða hina umstefndu fjárhæð
pro rata.
Stefnandi skýrði svo frá málavöxtum, að í byrjun
októbermánaðar 1962 hafi stefndi M veitt fasteignasölu
stefnanda umboð til að selja fasteign hans að B-götu hér
í borg, en þó hafi eigi verið um einkaumboð til sölu eign-
arinnar að ræða. Af málavöxtum er ljóst, að sölumaður
stefnanda hafi sýnt V. nokkrum umrædda íbúð þann 18.
október 1962 og hafi V. litizt vel á íbúðina og samþykkt
greiðsluskilmála. Tveim dögum síðar hafi svo V. viljað
122
Tímarit löafræðinga