Tímarit lögfræðinga - 01.10.1983, Blaðsíða 9

Við þetta er ekki miklu að bæta. I lögfræði mat hann réttarfarið — leikregl-
urnar — meira en flestir aðrir lögmenn og hafði gaman af því að velgja dóm-
urum og andstæðingum undir uggum með kunnáttu sinni I því. Eitt það síð-
asta sem eftir hann liggur á prenti er grein í Tímariti lögfræðinga um ákvörð-
un málskostnaðar. Veit ég að hann hafði hug á að rita meira um það efni
og önnur sem tengjast starfi lögmanna. Jón var um skeið varaformaður Lög-
mannafélags íslands og hug sinn til þess félags sýndi hann með þvl að ánafna
því lögfræðibækur sínar eftir sinn dag eins og áður er sagt.
Þegar ég kom í háskólann um 1960 var Jón orðinn áhrifamaður í hópi
stúdenta og var önnum kafinn við félagsmál og pólitík. Urðu kynni okkar
ekki mikil til að byrja með. Jón kvæntist vorið 1969 Sigrlði Ingvarsdóttur, Vil-
hjálmssonar útgerðarmanns, en þau skildu eftir fárra ára hjúskap. Urðum við
þá nágrannar í vesturbænum, litum við hvor hjá öðrum, þegar þannig stóð á,
og gerðum okkur glaðan dag. Hann hafði frásagnargáfu í besta lagi og kunni
líka betur við að hafa sjálfur orðið. Varð honum flest að söguefni, menn og
málefni líðandi stundar eða ævintýri sem hann hafði sjálfur ratað í heima og
erlendis. Kímnigáfa hans gerði honum auðveldara að sætta sig við ýmsa
ósigra, sem hann beið í lífinu. Á síðustu árum var hann farinn að taka virkari
þátt í félagsmálum en hann hafði gert um skeið; m.a. í Bandalagi háskóla-
manna og sem formaður Stúdentafélags Reykjavlkur. Hafði hann ánægju af
þeim störfum og á þeim vettvangi munu hæfileikar hans hafa notið sín hvað
best. Er sárt að hann skuli kvaddur á brott svo skyndilega frá mörgum óunn-
um verkefnum.
Föstudaginn 10. júní sl. átti ég erindi við Jón og gekk heim til hans síð-
degis. Var hann þá nýkominn heim frá erfiðum málflutningi í Hæstarétti.
Hann var augljóslega örmagna eftir þessa áreynslu, en hann hafði gengist
undir hjartaaðgerð í London í febrúar 1982. Hafði ég orð á því, að hann ætti
að taka sér frí í nokkra mánuði, eða a.m.k. fá einhvern kollega sinna til að
flytja fyrir sig erfiðustu málin. ,,Ég flyt mín mál sjálfur," svaraði hann.
Er ég hélt heim á leið var mér Ijóst, að brugðið gat til beggja vona um
endurfundi. Og mér komu í hug orð Snorra Sturlusonar á banadægri: Eigi
skal höggva. Tveim dögum síðar fékk ég að vita að hann hefði andast skömmu
eftir að ég kvaddi hann. Með honum var genginn ágætur vinur minn og einn
sá litríkasti þeirra.
Páll Skúlason
63