Tímarit lögfræðinga - 01.10.1983, Blaðsíða 48

MÁLÞING LÖGMANNAFÉLAGS ÍSLANDS
OG DÓMARAFÉLAGS ÍSLANDS
Laugardaginn 4. júní s.l. var haldið málþing á vegum L.M.F.i. og D.i. að
Hótel Valhöll á Þingvöllum. Þátttakendur voru alls 59, þar af 30 lögmenn. Um-
ræðuefnið bar yfirskriftina: Verðbólgan og lögin. Var því skipt [ 3 málaflokka,
þ.e.:
1. Veröbólga og vextir.
2. Verðbólga og málskostnaður.
3. Verðbólga og fébætur íyrir líkamstjón.
Málþingið hófst kl. 10 með ávarpi dr. Ármanns Snævarrs hæstaréttardómara
formanns D.í. Málþingsstjóri var Guðrún Erlendsdóttir, settur hæstaréttardóm-
ari.
Tilhögun málþingsins var með þeim hætti, ao íyrir hádegi voru flutt 6 fram-
söguerindi [ hinum 3 málaflokkum. Framsögumenn í 1. málaflokki voru Bald-
ur Guðlaugsson hrl. og Hrafn Bragason borgardómari, í 2. málaflokki Jón
Steinar Gunnlaugsson hrl. og Garðar Gíslason borgardómari, og f 3. mála-
flokki Vilhjálmur H. Vilhjálmsson hdl. og Freyr Ófeigsson héraðsdómari. Eftir
hádegið var starfaö í umræðuhópum, sem þátttakendur skiptu sér niður á eftir
frjálsu vali. Var síðan gerð grein fyrir starfi umræðuhópanna og að lokum voru
frjálsar umræður. Málþinginu lauk um kl. 17.20 með ávarpi Jóns Steinars
Gunnlaugssonar hrl. formanns L.M.F.Í.
Það var almennt álit þátttakenda, ao málþingið hefði tekist með miklum
ágætum og umræðuefni vel til fundið. Skiptar skoðanir voru um margt, og
menn komu sjónarmiðum sínum á framfæri. Það var álit þátttakenda hvað
varoar efni 1. og 3. málaflokks, að brýnna aðgerða væri þörf á ýmsum sviðum.
T.d. lægi Ijóst fyrir, að miðað við þá ávöxtunarforsendu, sem dómstólar hafa
farið eftir í dómum sínum í slysamálum, væri hagur tjónþola oít mjög fyrir
borð borinn, a.m.k. í hinum stærri slysamálum þar sem um mikla og varanlega
örorku væri að ræða.
Fróðlegt var að fylgjast með umræðum í 2. málaflokki. Mikið var um það
rætt, hvort dæma bæri málskostnað af samanlögðum höfuðstól og vöxtum og
hvort dæma ætti vexti af málskostnaði. Sýndist lögmönnum og dómurum sitt-
hvað um þessi álitaefni, en það var þó almennt viðurkennt af dómurum, að
lagafyrirmæli stæðu ekki gegn því að dæma málskostnað af höfuðstól og vöxt-
um og vexti af málskostnaði. Þetta væri frekar spurning um samræmingu hjá
dómurum, þannig að allir tækju sig saman og dæmdu um þessi efni á sama
hátt. Um margt fleira var rætt í þessum málaflokki, t.d. að augljóst væri, þótt
sumir heíðu misskilið hingað til, að tildæmdur málskostnaður væri krafa aðila
á hendur gagnaoila. Þóknun lögmanns fyrir viðkomandi mál væri tildæmdum
málskostnaði með öllu óviðkomandi (nema í gjafsóknar- og gjafvarnarmálum),
þó að vitaskuld væri heppilegast út frá skaðleysissjónarmiðum að þetta gæti
fallið saman. Þá kom fram, að í kröfugerð og málflutningi er málskostnaðar-
kröfu oft Iftil skil gerð. Nauðsynlegt væri að leggja fram málskostnaðarreikn-
inga, a.m.k. í munnlega fluítum málum, og sjálfsagt væri að rökstyðja og reifa
þennan kröfulið eins og aðra í málinu.
Hafþór Ingi Jónsson.
102