Tímarit lögfræðinga - 20.11.1993, Blaðsíða 50

7. Frumvarp til skaðabótalaga.
8. Frumvarp til sóttvarnalaga.
9. Frumvarp til stjórnsýslulaga.
10. Frumvarp til laga um breyting á almennum hegningarlögum (refsidómar
í öðru ríki )
11. Frumvarp til laga um samningsveð
12. Frumvarp til laga um breyting á þinglýsingalögum (lausafjárskrá).
13. Þingsályktunartillaga um ríkisábyrgð á bótagreiðslum vegna kynferðis-
brota.
14. Frumvarp til laga um ljöleignarhús.
Ljóst má vera, að umsagnir sem þessar eru vandasamt verk, enda hefur sýnt
sig að mikið tillit er til þeirra tekið. Hver umsögn getur hins vegar í raun
ekki endurspeglað nema sjónarmið þeirra sem umsögnina veittu þar sem oftast
er svo skammur tími til að skila þeim að þær eru að jafnaði ekki lagðar fyrir
stjórnarfund til samþykktar.
Til fróðleiks fyrir félagsmenn þykir rétt að birta hér dæmi af umsögnum.
Frumvarp til laga uin breyting á almennum hegningarlöguin (aðdróttanir
við opinberan starfsmann)
Stjórnin gerir sérfulla grein fyrir nauðsyn og mikilvœgi málefna-
legrar gagnrýni á starfsemi hins opinhera, en slík gagnrýni fellur að
sjálfsögðu utan við þá hagsmuni sem ofanskráðri lagarein er œtlað
að vernda.
Opinberir starfsmenn fjalla oft um afar viðkvœm málefni og eiga
óhœgt um vik að svara fyrir sig í fjölmiðlum sökum þagnarskyldu er
á þeim hvílir. Dómarar eiga hér sérstaklega óhægt um vik vegna
eðlis starfa þeirra, en almennt er talin óhœfa að dómarar tjái sig
opinberlega um dómaraverk sín umfram það sem fram kemur í
dómsúrlausnum. Stjórninni þykir eðlilegt og sanngjarnt að opinberir
starfsmenn, sem oft eru illa launaðir, njóti þess hagrœðis að þurfa
ekki sjálfir að standa í málarekstri vegna ómaklegra árása út af
skyldustörfum sínum. Hér er einnig um að rœða opinbera hagsmuni
af því að þau embætti og stofnanir, sem starfmennirnir koma fram
fyrir, njóti verndar. Oréttmœtar árásir rýra þar að auki traust
almennings til þessara embœtta og stofnanna. A það er og að líta að
málshöfðanir á grundvelli 108. gr. hafa verið afar sjaldgœfar á liðnum
árum og því ekki unnt með réttu að segja að ákvœðið hafi verið
misnotað. Telur stjórnin að þau rök, sem liggja að baki nefndrar
lagagreinar um að veita opinberum starfsmönnum ríkari œruvernd en
öðrum mönnum, því enn vera í fullu gildi. Þá telur stjórnin að dómur
Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Þorgeirs Þorgeirssonar leiði eigi
til þess að nauðsyn beri til aðfella 108. gr. almennra hegningarlaga
48