Tímarit lögfræðinga - 20.11.1993, Blaðsíða 3

TÍMARIT 4) 4^
LÖGFRÆÐINGA
4. HEFTI 43. ÁRGANGUR NÓVEMBER 1993
LÖGFESTING MANNRÉTTINDASÁTTMÁLA.
Um þessar mundir er frumvarp til laga um lögfestingu Mannréttindasáttmála
Evrópu til þriðju umræðu á Alþingi og alit bendir til að þaó veröi samþykkt."
I frumvarpinu er lagt til að Samningur um vemdun mannréttinda og
mannfrelsis frá 4. nóvember 1950 með áorðnum breytingum og vióaukum fái
lagagildi hér á landi frá og meó gildistöku laganna.
Frumvarp þetta er samið af nefnd sem dómsmálaráðherra skipaði hinn 8. júlí
1992, en henni var falið að kanna hvort tímabært væri að lögfesta hér á landi
ofangreindan sáttmála, sem venjulega er nefndur Mannréttindasáttmáli Evrópu.
Nefndinni var hinsvegar ekki falið að taka afstöðu til þess hvort ástæða væri
til að lögfesta ákvæði annarra alþjóðasamninga um mannréttindi, sem íslenska
ríkið hefur gerst aðili að, og því fjallaði nefndin ekki sérstaklega um þaö.
Enn er því órætt hvort rétt sé aö halda starfi þessu áfram og lögfesta hér á
landi með sama hætti aðra alþjóðasamninga um mannréttindi sem ísland á
aðild að. Líklegt er að ein helsta ástæða þess, að dómsmálaráðherra lagði
áherslu í byrjun á lögfestingu Mannréttindasáttmála Evrópu sé sú, að sá
samningur á sér lengsta sögu og jafnframt þekkja menn best til hans og á það
jafnt við um lögmenn og dómara og almenning allan. Ástæða þessa eru
einkum þrjú mál, sem fóru til Strassborgar héðan og fjölluðu um aðskilnað
dómsvalds og framkvæmdavalds, tjáningarfrelsi og neikvætt félagafrelsi á
sviði leigubílstjórafélags. I þessum þremur tilvikum höfðu kærendur sín mál
fram og lauk því fyrsta með sátt, en hinum með dómi. Hafa mál þessi öll
vakið mikla athygli og opinberar umræður og deilur. Umræður þessar hafa
því miður veriö á þröngu sviði og ekki leitt til almennrar frjórrar umræðu um
mannréttindi.
I) 13.04.1994
1