Búnaðarrit - 01.01.1919, Qupperneq 86

BÚNAÐAJiKIT
7«
Hugo de Vries haföi áður lýst stökk-breytileikanum,
sem hann fyrstur rannsakaði og lýsti hjá Lamark’s nátt-
Ijósum, en rannsóknir Tower’s skýra nokkuð hvernig
standi á þeim.
Eins og þekking okkar nú er varið, verður varla ann-
að; sagt um öfluðu eiginleikana en það sem hjer er
saman dregið, en geta verður þess, að alment er mikils
til of-mikið úr þeim gert i búfjárræktinni. Lambhrútinn
á að ala, af því þá verður hann betri undaneldiskind
o. s. frv. En slíkt er öldungis rangt. Með meðferð verð-
ur eiginleikum einnar skepnu ekki breytt, svo að það
komi fram á afkvæminu, og því er, hvað það snertir,
sama hvernig farið er með undaneldis-skepnur. (Sbr. þó
staflið 2 hjer að framan).
Annað mál er aftur hitt, að svo má fara með þær,
að þær verði ófrjóar, og að eiginleikarnir, sem þær
eru gæddar, sjáist aldrei í rjettu ljósi, heldur lítið brot
af þeim. En af því leiðir oft rangan dóm um skepnuna,
og þetta hvorttveggja er ástæða til þess að fara ber vel
með þær.
Oft hefir það heyrst, að ilt og óhafandi væri að nota
ungar skepnur til undaneldis. Og þegar spurt er um,
hve gamlar þær eigi að vera, er vana svarið, að þær
eigi að vera fullþroska. Nú vita allir, að búfjártegundir
okkar eru lcynþrosha löngu áður en þær eru fullþroska.
Þaö er þá líka algengt, að ekkert er hugsað um þetta
gamla boðorð ættgengisfræðinnar af almenningi, heldur
eru notaðir nautkálfar, lambhrútar og ungir graðfolar
strax og þeir ná kynþroska1). En af hverju er nú þetta
boðorð geflð ? Orsökin var sú, að menn álitu, að engin
skepna gæti gefið það í arf til afkvæma sinna, sem hún
1) Til eru heilar Bveitir hjer á landi onn, sem heita má a ð
e n g i n n f u 11 o r ð i n n h r ú t u r s j e t i 1, og það er fremur
fátítt, að notaðir sjeu gamlir graðfolar og griðungar, enn
sem komið er. P. Z.