Búnaðarrit - 01.01.1919, Blaðsíða 65
jBÚNAÐARKIT
Kynbætur báfjár.
Eftir Pál Zóphóníasson.
Allir vita, að við íslendingar erum bændaþjóð, og lif-
nm á jarðyrkju og kvikfjárrækt að miklu leyti.
Öllum þeim þjóðum, sem reka kvikfjárrækt, ríður mjög
á því að hafa arðsamar skepnur, enda gera þær flestar
mikið til þess að bæta kyn þeirra, bæði með því að
reyna að auka þá eiginleika er gera ekepnurnar arð-
samar, og með því að reyna að útbreiða skepnur, sem
hafa þá eiginleika í ríkulegum mæli, sem arðsemin er
mest undir komin.
Við íslendingar höfum fyrir löngu farið að hugsa um
kynbætur, og um kynbætur og þýðing þeirra, er mikið
búið að ræða og rita síðan um aldamót 1900. En þó
það sje mikið, er það hvergi nærri eins mikið og ætla
mætti, eftir þýðingu kynbótanna.
í „Búnaðarritinu" heör oft, verið ritað um kynbætur
(17., 21., 29. og 30. árg. og víðar), og árið 1905 gaf
Bókmentafjelagið út bók eftir Kölpin Ravn, þýdda af
Dr. Helga Jónssyni, um „Ættgengi og kynbætur".
Sú bók er það fyrsta, og til þessa nærri það eina,
sem á íalensku heflr verið rit.að um hinar nýrri ættgengis-
rannsóknir. Mjer þykir því hlýta að bæta nokkru við,
og hefi þá aðallega kynbætur búfjárins í huga.
Enginn getur byrjað að rita grein um þessar nýrri
ættgengis-rannsóknir, án þess að minnast á þann mann,