Búnaðarrit - 01.06.1926, Síða 55
BÚNAÐARRIT
197
sláttuvjelarnar náð minni útbreiðslu austanlands en í
öðrum landsfjórðungum, af hverju sem það stafar.
Alls er talið, að árið 1911 sjeu til rúmlega 100
sláttuvjelar hjer á landi. 1915 um 200, og 1920 um
300 sláttuvjelar. 1926 er tala sláttuvjelanna óefað komin
yfir 350, en mjög margar af eldri vjelunum eru nú
ónothæfar, og úr sögunni.
Árið 1911 er farið að gera tilraunir til að láta sláttu-
vjelarnar raka á eftir sjer, um leið og slegið er, þar
sem snöggslægt er. Er grasinu safnað í skúffu, sem fest
er aftan við greiðuna á vjelinni. Sláttumaðurinn rakar
grasinu af greiðunni og aftur í skúffuna, jafnóðum og
slegið er. Þegar skúffan þykir hæfilega full, er grasinu
rakað aftur úr henni, til hliðar, svo skárinn verður
auður fyrir vjelina þegar næsti skári er sleginn. Safnast
grasið þannig í hrúgur á enginu, jafnótt og slegið er.
Að þessu er mjög mikill vinnusparnaður, og því meiri
sem slægjan er sneggri. Getur verið vel tiltækilegt, að
slá með vjel og skúffu, snögglendi, sem ekki yrði slegið
á annan hátt, sökum þess hve raksturinn yrði dýr. —
Sú gerð af heyskúffum sem mest hefir verið, og er
notuð, er kend við Hauk Ingjaldsson, Garðshorni’í Þing-
eyjarsýslu, og er kölluð Hauks-skúffa. Auk Hauks eru
það þeir Guðmundur Sigurðsson, frá Varmahlið undir
Eyjafjöllum, og Andrjes G. ísfeld á Akureyri, sem mest
hafa fengist við heyskúffugerð. Hafa þeir gert ítrekaðar
tilraunir til að útbúa skúffurnar þannig, að þær væru
að meira eða minna leyti sjálfvirkar, þ. e. að umbún-
aður í sambandi við sláttuvjelina, raki grasinu aftur
eftir skúffunni, án þess sláttumaðurinn eyði afli til þess.
Ekki hafa þær tilraunir borið tilætlaðan árangur, enn
sem komið er1).
1) Sjá nánar í „Frey“ XXII. árg., 1925, bls. 77—82.