Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 43

Hlin 41
ur heilsu- og hjúkrunárfræði, og frú Lovísa Markúsdóttir,
er kent liefur að sauma.
Það er ósk mín og von, að við getum með tímanum
fengið litla bújörð hjer í grendinni til afnota, og gert
skólann hæfari fyrir sveitastúlkur með því að hafa dálít-
inn landbúnað og garðyrkju. En þá ætti tun leið að
lengja námstímann í 6—9 mánuði að'minsta kosti.
ísatirði í sept. 1917.
Fjóla Stefáns.
Sunnudagahelgi.
Mjer er minnisstætt frá bernskuárunum og æsku, að
sunundagar báru nafn sitt með rjettu (helgidagur). Fólk-
ið, sem vann með alúð skylduverk vikunnar, hlakkaði til
sunnudagsins. Sá dagur var í meðvitund þess sannur
frelsisdagur; það átti hann sjálft og vissi hverju það
skyldi helga hann; þó fann það sjer skylt að biðja hús-
bændur um leyfi, ef fara átti burt af heimilinu, þó ekki
væri nema til næsta bæjar, enda mun það jafnan hafa
terið auðfengið. Þannig var samvinnan víðast þá milli
húsbænda og lijúa. Börnin fögnuðu sunnudeginum og
öðrum hátíðisdögum ai hjarta, því aðra daga vikunnar
höfðu þau ákveðin skyldustörf, er þau unnu eftir mætti
ásamt hjúunum, en jrá fengu jrau oft að fara til kirkju,
eða njóta sinna barnalegu leikja, ýmist með unglingum
úti í góðu veðri, eða inni með dót sitl í ró og næði.
A þeim heimilum, sem mesta virðing báru fyrir lielgi-
deginum, var vinnu hætt á láugardaga lyr en vanalega;
var þá utan húss og innan ræstað til og lagað, sem þá
var kallað, alt sett á sinn stað, sem aflaga hafði farið