Hlín - 01.01.1917, Blaðsíða 51

Hlin
49
þekkingu og misskildum sparnaði. Menn hafa lagt áhersiu
á það, að fjósin yrðu heit. Þessvegna liafa þau oft verið
niðurgrafin, lág og lítil, allar smugur vandlega byrgðar
að vetrinum, að minsta kosti gluggarnir, ef glugga skvldi
kalla, eins litlir og unt er. Eigi mjög óvíða eru fjós enn
höfð undir palli, til þess að yla upp baðstofurnar. Þessi
meinlega villa, að kosta svo mjög kapps um að liafa fjós-
in vel lieit, hefur svo haft liina gallana í för með sjer,
svo sem loftleysið og myrkrið. Nú mega menn ekki
lialda, að fjósin eigi ekki að vera hlý; en það er munur
á hlýjum fjósunr og svækjuheitum fjósum. Það er ein-
mitt mjög áríðandi að þau sjeu hlý, björt og lojtgóð, og
þessir þrír eiginleikar, senr öll fjós eiga að lrafa, ættu
ekki að hleypa kostnaðinum franr svo neinu nænri. En
sá kostnaðarauki svarar lrinsvegar góðum rentunr, nreð
því að nautgripirnir verða hraustari, endingarbetri og
gera meira gagn. Aftur á móti mundu margir liorfa í
kostnaðinn, ef velja ætti lrið rjetta byggingarefni og kjósa
þeir því heldur að byggja úr grjóti og torfi eða strengj-
unr, þó það hljóti að vajda óhreinindum í fjósinu, sem
er þó enginn smágalli.
Sig. E. Hliðar.
Frá Skotlandi.
Á fyrstu menningarárum íslendinga þótti sá eigi full-
komlega að manni, sem eigi hafði verið utan. Því var
það alsiða, að allir þeir, sern nokkuð kvað að, sendu syni
sína utan til að mannast. Margir sigldu þá á sínum eigin
skipum, fullfermdum varningi til sölu eða vöruskifta
í útlöndum. Og flestir konru þeir aftur lreinr, sunrir eftir