Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 28

28
Hlin
Sýningarviðleitni þessi fjekk betri viðtökur en búist
var við í fyrstu, því margir gestanna ljetu í ljós gleði
og jafnvel undrun sína yfir því, hvað þetta litla hrepps-
íjelag befði að bjóða. Get jeg þessa öðrum fjelögum til
hvatningar, að þau setji það ekki fyrir sig, þótt smátt
sje af stað farið.
Það er svo undur-gaman að vinna að iðnaðarmálinu,
smáþoka því áfram, því það er eitt hið stærsta nauð-
synjamál, eins og nú standa sakir. Þessir alvarlegu tímar
krefjast þess, að almenningur taki þátt í baráttunni.
Aldrei hefur þörfin verið meiri en nú, á að sem mest
sje framleitt í landinu sjálfu. Andlegur og efnalegur
þroski þjóðf jelagsins verðtir að fara saman, og það er mín
von og trú, að æskulýður Islands vinni að því, eins og
framast er unt, á komandi tíma.
Brimnesi, 10. ágúst 1018.
M. Símonardótlir.
Margt er gott, sem gamlir kveða.
Valgerður gamla á Hraunhálsi ljet hestinn sinn lötra
Jiægt og liægt eftir nýja veginum uppltækkaða, og segir
ln'm þá við sjálfa sig: „Ekki er mjer um umbreytingar, og
leiðist mjer þessi nýi, upphækkaði vegur sökum Jáess,
að hann er altaf eins. Hvar á jeg að kornast af Iraki á
Jtessari hæð?“ Loksins kom Jrúfa rjett við veginn. Á hana
stökk ltún og segir: „Þarna sje jeg jurtina mína góðu.“
Tvær skjóður voru bundnar við söðulbogann; ltún leysti
þær frá boganum og fór að tína í gríð. Meðan ltún var
að verki þessu, heyrir ltún jódyn mikinn og tiJ ltennar
ríða þrír kvenmenn. „Ungu konur," kallar Valgerður,
„kontið til mín og sjáið jurtir mínar.“ Þær fóru allar af
baki, líta á og segja: „Ilvað ertu að gera með að taka
þessi ónýtu grös?“ Og tvær Jteirra fóru að ltlæja. Þess-