Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 52

52
Híin
fangelsi í Finnlandi. Þetta var Matthildi í fyrstn
óskiljanlegt, hún hafði búist við eindregnu afsvari, því
þegar hún kom inn tií landshöfðingjans, var lnin svo
utan við sig, að hún gleymdi allri ræðunni, sem hún
ætlaði að halda, og sagði eitthvað sem hún meinti ekk-
ert með, en hugsaði um það eitt, að starf sitt hefði ver-
ið dæmt og ljettvægt fundið af því að það hefði grund-
vallast á eigingirni. En hún skildi það fljótlega, að vegna
framkomu hennar hafði landshöfðinginn talið hana til-
heyra þeim flokki manna, sem fljótlega þreytast og falla
frá hugsjónum sínum, þess vegna hirti hann ekki um að
hefta för hennar, hún var ekki hættuleg. Hefði hann þekt
hana eins og hún var, hefði hann ekki gefið henni leyf-
ið. Þennan skilning hafði nú þessi maður á kölluninni
og hugsjónunum og hann stendur víst ekki einn uppi
með þá skoðun. En hræðsla Matthildar við sinn eigin-
gjarna tilgang var horfin urn leið og hún fjekk leyfið,
því henni varð það á sömu stundu ljóst, að hún var
þeim mun betur fallin til þess að leysa starfið af hendi,
sem hún elskaði það meira, en hún vissi það á eftir, að
þessum efa og óstyrk, sem yfir hana kom, átti hún það
að þakka, að fangelsin voru opnuð fyrir henni, hún skoð-
aði það sem handleið'slu guðs.
I fangelsinu í Ábo var gamall maður einn, sem Lauri
hjet. Einn fyrripart dags hafði Matthildur Wrede verið
lengi inni hjá honum. Hún var að skrifa lieim fyrir hann
og hún ætlaði aldrei að geta lokið við brjefið, því það
var svo margt, sem hún átti að segja, og margt, sem
hún mátti ekki segja, svo gamli maðurinn var ákaflega
seinn að lesa henni fyrir. Þegar hún svo loksins kom út
frá Lauri gamla, þá vildi umsjónarmaðurinn ná tali af
henni, og hjá honum var hún til kl. 2i/£. Nú var hún
vön að fara inn til borgarinnar til þess að borða mið-
degisverð, en hún sá fram á það, að í þetta sinn mundi
hún ekki hafa tíma til þess, því hún átti að vera komin
aftur í fangelsið kl. 3, þá tók hún á móti þeim föngum,