Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 53

Hlin
53
sem vildu hafa tal af henni eða biðja hana um eitthvað,
hafði hún fengið til þess sjerstakt herbergi í íangahús-
inu. Þegar hún nú kom inn í þetta móttökuherbergi,
þreytt og svöng, stóð Lauri gamli þar og beið eftir
henni. En þá var þolinmæði hennar á þrotum, hún sagði
Lauri, að nú mætti hann ekki eyða tíma frá hinum föng-
unum, þar sem hún væri nýbúin að vera svo lengi hjá
honum. Þá sagði Lauri lienni, að hann hefði verið við
vinnu úti í garðinum og hefði því sjeð, að hún hefði
ekki farið heim til þess að borða. Nú liefði viljað svo
vel til, að hann liefði fengið kartöflur og brauð með
ketsúpu í miðdegismatinn í dag og sjer hefði þá dottið
í hug að geyma nokkuð af því lianda henm. Svo fór
hann ofan í vasa sinn og tók upp tvær litlar kartöflur
og brauðsneið, sem hann rjetti henni. „Því,“ sagði hann,
„það sem sólskin og blóm er lyrir þá, sem frjálsir eru,
það eruð þjer fyrir okkur, sem lokaðir erum inni.“ Hún
tók við gjöfinni, en óttaðist jafnframt að gamli maður-
inn mundi vilja sjá það með eigin augurn, að hún neytti
þessa matar, sem Jiann hafði dregið af sjer handa henni,
en liann ætlaði jafnskjótt að fara, án þess að lríða eftir
að hún þakkaði honum fyrir. Þá hljóp liún á eftir hon-
um og sagði: „Næst skuluð þjer fá að tala eins lengi
og þjer viljið. Þjer Irafið gefið mjer meira en brauð, þjer
lrafið gefið nrjer endurminningu, senr jeg get hugsað unr
nreð gleði alla æfi nrína.“
Það er laugardagskvöld og við erunr stödd í borginni
Helsingfors, í skemtigarði einunr afskektimr. Það er rign-
ing og hvassveður, þó sitja tveir nrenn í einu lrorni garðs-
ins, þeir hafa leitað uppi þennan afskekta stað til þess
að fá sjer í næði duglega í staupinu. Annar þessara
manna er nýlega konrinn út úr fangelsinu, það er lrann
sem veitir, Jrinn er nýkominn til borgarinnar utan úr
sveit. Rjett þegar fanginn fyrverandi, Jokkinen lreitir
lrann, ætlar að fara að draga tappann úr einni ölflöskunni,
sem liann er með, kemur lrann auga á kvenmann spotta-