Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 55

Hlin
55
um Finnlands, rændi ferðamenn og sveitir og drap marga
menn. Þegar hann loksins náðist og var dæmdur í lífs-
tíðarfangelsi, var liann svo ofsafenginn og baldinn, að
fangaverðirnir álitu það hættulegt að koma inn til lians.
Matthildur Wrede hefur þó haft það l'ram að mega heim-
sækja liann, en fangavörðurinn bíður fyrir utan dyrnar,
reiðubúinn að hjálpa, ef hún skyldi þurfa þess nteð.
Þegar hún kemur inn í fangaklefann, sjer hún fangann
liggja á gólfinu, það Ktur út fyrir að liann sofi. Hún
ávarpar hann og ber honum kveðju frá frændfólki ltans,
en hann ansar engtt. Þá beygir hún sig ofan að honum
og leggur hendina á öxl honum, en um leið og lnin
snertir hann, sendist hann á fætur eins og örskot. Hann
stendur nú fyrir framan hana teinrjettur, og lienni kemur
til hugar, að hann sje einhver sá fallegasti maður, sent
hún hafi sjeð, stór og sterkur og ber sig tignarlega eins
og konungur, andlitið er að sínu leyti eins fallegt og
skrokkurinn. En jafnframt og hún veitir þessu eftirtekt,
hopar hún ósjálfrátt hrædd undan, Jrví ræninginn er í
sannleika ægilegur útlits, hann er svo reiðulegur á svip-
inn, að Jaað lítur út fyrir, að liann sje þess albúinn, að slá
hana til jarðar, á höndunum hefur hann Jxing handjárn,
sem gætu verið lionum hættulegt vopn. Ræninginn sjer
að hann hefur gert hana hrædda og hann spyr hana
Jíóttalega hver hún sje. Hún segir honum nafn sitt og
er reið við sjálfa sig fyrir að hafa rnist kjarkinn, Jtegar
mest reið á að hann bilaði ekki. Hann tekur nafn henn-
ar upp eftir henni og spyr hvort hún sje í ætt við gener-
alinn og landstjórann í Vasa, sent lieitið hafi Jdví nafni.
Hún segir að hann hafi verið faðir sinn og spyr fang-
ann hvort hann liafi Jjekt hann. „Generalinn var fallegur
maður,“ segir fanginn, „Jrað er leiðinlegt að Jjjer gát-
uð ekki líkst honum.“ Um leið og hann segir Jjetta,
verður Matthildi litið í augu honum og hún sjer að líf
hennar hangir á Jjræði. að hann er að reyna til að fá
liana til að svara ónotum, svo hann fái ástæðu til J>ess