Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 56

56
Hlin
að ráðast á hana. En þá nær hún sjer á svipstundu,
verður róleg og segir með köldu blóði: „Það geta nú
ekki allir verið eins fallegir og þjer og hann faðir minn,
en við hin verðum nú að reyna til að lifa líka, samt
sem áður.“ Það sljákkaði í honum við þelta svar og hann
spyr til hvers hún sje að koma til sín, það þýði ekki
neitt að ætla að fara að prjedika yfir sjer. Hún segist
vilja lijálpa honum, eins og hinum föngunum, ef Iiann
eigi einhverja ættingja, sem þuffi lijálpar við, þá geti
hún látið þá hjálp í tje, hún geti skrifað brjef fyrir hann
og verið honum á ýmsan liátt til aðstoðar. „Æ, það er
bara fyrirsláttur," segir hann„ Jrjer eruð komin hingað
til þess að fá mig til að iðrast, en jeg hef of marga glæpi
á samviskunni til þess að geta Jrað.“ Hann er aftur
orðinn reiður og reiðir upp hnefana fyrir franian hana.
Nú verður hún Jró ekki hrædd, lienni finst hann vera
eins og örn í búri og lnin hefur meðaumkun með hon-
um. „Jeg vil yður ekkert ilt,“ segir hún ög rödd henn-
ar titrar af hluttekningu. Aftur sljákkar í honum, lrann
gengur nokkur fet aftur á bak frá henni, svo sest hann
á eina bekkinn, sem þarna er inni. „Þorið Jrjer að setj-
ast hjá mjer,“ segir hann. Hann sest þannig, að ef lnin
verður við ósk lians, þá situr hann á milli hennar og
dyranna. Hún skilur Jregar í stað, að hanii er að freista
hennar og að hann nnini nota Jrað sem átyllu til Jress að
drepa liana, ef hún sýni nokkur hræðslumerki, hún sest
því þegar í stað hjá honum. „Jeg vildi gjarnan segja yð-
ur nokkuð,“ segir hann, „en Jjjer segið sjálfsagt fanga-
vörðunum frá því." Hún neitar því einarðlega, og þá fer
hann alt í einu að tala við hana um lílið í skóginum.
Hann lýsir fyrir henni sólaruppkomu og sólarlagi, stór-
um trjám, sem hann elskar, og fögrum stöðuvötnum.
Hann segir henni frá öllu þessu og frá lífi Jreirra, sem í
skóginum búa, með svo fögrum og hrífandi orðum,. að
hún hrífst með og gleymir næstum við hvern hún er að
tala. Alt í einu stekkur hann á fætur og það hringlar í