Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 57

Hlín
57
járnunum, sem á hann hafa verið lögð. „Skiljið þjer það,“
segir hann með hryllingslegum ákafa, ,,að sá sem hefur
lifað í skóginum, getur ekki þolað að lifa í annari eins
liolu og þessari. Maður verður að losast á einhvern hátt.“
Hann gengur frá henni yfir að veggnum og hallast upp
að honum. Svo segir liann henni, að þegar hann náðist,
þá liafi það verið sín eina von, að hann væri búinn að
drepa svo marga menn, að hann mundi sjálfur verða líf-
látinn. Nú hafi hann samt sem áður verið náðaður, og
þegar hún hafi komið inn, hafi hann einmitt legið og
verið að hugsa um að hann skyldi drepa þann sem næst
kæmi inn til sín. Hann kveðst mega til með að drepa
einn eða fleiri, svo marga, að iiann verði sjálfur tekinn
af lífi, svo hann losist frá þessu öllu saman, hann hafi
gert tilraun í gær, en hún hafi mistekist, en liann hætti
ekki fyr, en sjer takist að drepa einhvern. Hún situr
róleg kyr á sama stað, en spyr hvort það sje ætlun hans
að segja sjer að hann ælti að drepa hana. Hann segist
liafa verið ákveðinn í því að gera það, þegar hún kom
inn, en hann hafi eiginlega ætlað sjer að drepa karl-
mann, en af því hún sje kvenmaður, þá skuli hún nú fá
að fara út, ef hún fari strax. ,,Og ef jeg fer ekki,“ sagði
hún. „Þjer megið engan tíma missa," segir hann, „ef
þjer farið ekki nú þegar, þá. . . .“ Hún spyr, hvort það
sje ekki ætlun hans að drepa þann næsta, sem konri inn
á eftir sjer, og hann segist þegar liafa sagt henni, að það
muni hann gera. „Skiljið þjer þá ekki, að þá get jeg ekki
farið,“ segir hún, „jeg get ekki forðað 'mjer til þess að
láta annan verða lyrir högginu, eigi einhver að deyja,
þá er eins gott að það sje jeg eins og einhver annar."
Svo snýr hún sjer frá honum, hún býst við að dauða-
stundin sje komin, spennir greipar og biðst fyrir, felur
sál sína guði á hönd. Hún heyrir nokkrum sinnum
liringla í hlekkjunum á manninum yfir við vegginn, hann
dregur þungt andann. Svo heyrir hún hann koma, hann
rekur upp óp, svo býst hún við drepjandi höggi á höf-