Hlín - 01.01.1918, Síða 59

Hlin
59
urnar, og hefur mjer aldrei þótt nein „skreytt randakaka"
jafn góð' og blessaðar lummurnar, sem hún mamma bak-
aði.
Svo þvoðum við okkur og greiddum. Þá tók pabbi
húslestrarbækurnar ofan úr skáp, settist í húsdyrnar og
las og söng, og ljet alla syngja með sjer, sem gátu. —
Svo borðuðum við „litla skattinn"; að því loknu fór alt
unga fólkið út á tún í leiki: risaleik, setublindu og rófu-
leik. Rófan var oft löng og blykkjótt og vildi stundum
slitna, en náði þó jafnótt saman. Gerðu allir besta róm
að jressari skemtun.
Þegar vel voraði, var byrjað að vinna á túni föstudag-
inn fyrstan í sumri. — Þá fóru fuglarnir að korna liver af
öðrum og fylla loftið með indælum vorkliði. Þessir sí-
iðandi, fjörugu vinir þyrptust hóþum saman kringum
sker og hólma, og gerðu öllum glatt. í geði, er sáu þá og
heyrðu.—
Innan við fermingaraldur fórum við systkinin að liggja
við grös, „vera í heiði“, sem kallað var. Þá var oft glatt
á hjalla, þegar við lögðum af stað ríðandi á þófa, ofan
;i allskonar hrasíi, sem við þurftum að hafa með okkur,
því oft var legið f heiði: viku, hálfan mánuð til þrjár
vikur. Stundum var fólk í einu frá fleiri bæjum, og þá
skamt á milli tjaldanna. Hittust tjaldbúar þá oft, og rjeðst
svo með þeim, að grasafólkið skyldi fá sjer áflogakviðu
til að hita sjer, ef kalt var, oft var hráslagalega ónota-
legt að vera í heiði á nóttunni, þó það væri líka oft,
— já, mjer finst oftar — hlýtt, milt og yndislegt. Þegar
áflogin höfðu staðið stundarkorn, hrópaði einhver af þeini
eldri í hópnum, að nú væri mál að hætta, annars yrði
grasatekjan okkur til minkunar í nótt. Og þá var tekið
til óspiltra málanna, þangað til næsta „tína“ var búin.
Oft vorum við syfjuð um lágnættið. En um leið og sól-
in rann upp, var allur svefn horfinn, og brugðum við
okkur þá upp á næsta sjónarftæð, til að sjá blessaða
„Sveitina“ morgunrjóða og sællega. Döggin iðaði og