Hlín - 01.01.1918, Blaðsíða 61

61
Hlin
Þá kvað nú við annan tón; sorgaróður blessaðra lamb-
anna lokkaði oft tár af augum okkar.
Litlu eftir fráfærurnar var farið í selið. Fyrst var jeg
með sem 1 jettastelpa, og þótti það mesta skemtun. Jeg
var oft með eldri konum. Sumar þeirra voru sögufróðar
og sögðu mjer huldufólkssögur, æfintýri, eða liöfðu yfir
kvæði. Ekki var trútt um, að einstöku tryðu því, að til
væri huldufólk. T. d. hvarf einu sinni hjá okkur síll. Við
höfðum verið að þvo mjólkurföturnar úr lindinni í
Skarðsseli og höfðum lagt sílinn frá okkur á stein. Hann
hvarf á svipstundu og leituðum við hans um hríð, en
það kom fyrir ekki. Nokkru seinna fanst hann á sama
stað og við leituðum hans áður, og þá var nú ekki að
sökum að spyrja, að huldukona liefði þurft á lionum að
lialda, og sögðum við um leið og við tókum sílinn, að
henni væri hann velkominn, hvenær sem hún vildi. —
Jeg hafði gaman af að lifa í þessum draumum, þó jeg
tryði því ekki statt og stöðugt, að huldufólk væri til. —
Seinna varð jeg sjálf selráðskona og undi því vel; fanst
frjálst og æfintýralegt, að búa þarna upp til heiða. Vera
einráð í selríkinu mínu. —
Svo komu heyannirnar. Það var gaman að standa við
hrífuna sína á harðvelli í góðu veðri, róa fram í eyjar
á morgnana, hlaupa á dráttinn og sækja silunginn spegil-
fagran og harðstrembinn og sjóða í morgunbitann, borða
með bestu lyst, skrafa, hlæja, íljúgast á og þess á milli
flutu oft Iieilar og hálfar bögur, sem juku gleðina. Oft
var kveðið eða sungið, þegar farið var milli lands og
eyja.
Stundum sátum við ofan á heyfarmi í tunglsljósi á
kveldin, seinnipart sumars, þegar farið var heim. Var þá
indælt að hvíla sig eftir hita og þunga dagsins. Grípa
svo knálega í árarnar og róa sjer til liita. Haustmild blíð-
an leiddi fram í huga okkar kvæði Ivelstu skáldanna, sem
þá voru þessi: Sigurður Breiðfjörð, Bjarni, Jónas, Bene-
dikt Gröndal og Steingrímur með sönghæfu kvæðin sín,