Hlín - 01.01.1918, Blaðsíða 68

68
Hlín
eru í augum þess djöflar jarðarinnar, sem taka frá þeim
laun þess, þegar að sverfur, svo að þeir sjálfir geti haldið
áfram að velta sjer í sællífi og nautnum.
Sálarlíf fólksins er eitt óslökkvandi bál — neyðin er
meiri en nokkur fái bót á ráðið.
En stóreignamennirnir sitja á bestu veitingahúsunum
og drekka whisky. Þeir eru að bíða eftir að rætist fram
úr. Þeir eru að bíða eftir að geta hreyft vængina til
flugs.
Nú vinst ekki tími til málalenginga. — Jeg hef verið
sjónarvottur að þessu, þótt jeg velji frásögu nrinni þenna
búning.
A Stora Röjn var jeg um hríð, en var grunuð um að
vera njósnari og var stefnt fyrir rjett. Varð jeg að mæta
kl. 12 á aðallögreglustofu Gautaborgar daginn eftir að
stefnan kom. Þar var jeg þá meðal stórafbrotamanna,
þjófa og morðingja. Minnist jeg sakar einnar stúlku, hún
hafði kæft barn sitt í fatakistu sinni. Þar var um auðugan
garð að gresja fyrir lögregluna.
Jeg var yfirheyrð með nokkrum spurningum: Hvort
jeg væri íslensk? Hvers vegna jeg væri komin svo langt
að? Hvort jeg hefði komið á heræfinga-stöðvarnar? (Þær
lágu í grend við Stora Röjn.) Svo var mjer bannað að
vera á Röjn nóttu lengur: „Ni ar val ingen farlig spion“?
var síðasta spurningin, og slapp jeg með væga sekt.
Enginn útlendingur fær að koma nálægt heræfinga-
stöðvum Svía.
Þá var að binda bagga sína og kveðja Stora Röjn,
flutti jeg þá til Gautaborgar með lögreglunnar góða leyfi
— en oft þurfti hún að spyrja húsráðendurna (þar sem
jeg leigði) um hagi mína. Hvar jeg væri mest, og með
hverjum. Hvort jeg kæmi seint lieim á kveldin.
Allur er varinn góður.
Annars mætti jeg góðu einu hjá Svíanum (mentaða
fólkinu). Alþýðan hefur lítið gott að bjóða, hún er fá-