Hlín - 01.01.1918, Side 72

72
Hlin
sem heimilisiðnaðarfjelögin þurfa að gera, að liafa til fyr-
irmyndir af lieimilisiðnaðaráhöldum og helst að sjá um
útvegun á þeim fyrir almenning.
Ef heimilin legðu að mestu leyti niður að kemba og
spinna, er jeg í litlum vafa um, að þau mundu yfirleitt
hafa nægan vinnukraft til að vefa og prjóna það, sem
með þarf á heimilunum, og gætu ef til vill unnið eitthvað
til að selja.
Jeg mintist á það lijer á undan, að líklegt væri að ein
orsökin til, að vefnaður lagðist svo mjög niður, mundi
vera sú, að mönnum hefði farið að þykja heimaunnu
vaðmálin ljót. Og jeg hygg, að oft liafi menn liaft fulla
ástæðu til að taka vjelunnu vaðmálin fram yfir; yfirleitt
hafi vefnaður ekki verið í góðu lagi. Og sje þetta rjett,
þá liggur í augum uppi, að ekki væri til neins að fara
að leggja stund á vefnað, ef menn vilja ekki nota það,
sem ofið er. Við verðum að sjálfsögðu að afla okkur
meiri þekkingar í vefnaði, ef hann á að verða aðalgrein
heimilisiðnaðar okkar framvegis og á að geta fullnægt
þeim kröfum, er menn gera nú til klæða og annars þess,
er ofið yrði. Við verðum ekki aðeins að læra að vefa vand-
aða dúka til fata, heldur einnig ýmiskonar útvefnað til
híbýlabúnaðar og annara heimilisþarfa.
Það er kunnugt, að fyrrum var ofinn útvefnaður hjer
á landi og alt fram á miðja 19. öld, en lagðist þá niður.
Má sjá menjar þessa útvefnaðar á þjóðmenjasafninu og
víðar. Eigum við þar góðar fyrirmyndir. En annars verð-
um við í þessu efni eins og svo mörgu öðru að sækja
þekkingu til annara þjóða á Norðurlöndum. Þar hefur
útvefnaður aldrei lagst niður að fullu, og mikið verið
gert á seinni árurn til að auka og útbreiða þekkingu í vefn-
aði eins og öðrum heimilisiðnaði.
Á seinustu árum hafa ekki allfáar íslenskar konur lært
vefnað bæði í Noregi og Danmörku og nokkrar þeirra
stundað vefnað þegar heim kom og sumar kent öðrum.
Og virðist nú svo sem margir sjeu farnir að sjá, að þetta