Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 30

28
Htín
Sjerstatka velþóknun læknanna hlaut jeg af þvi jeg var
íslendingur; fá þeir víst sjaldan sjúklinga hjeðan. þó var
þar önnur íslensk stúlka litlu áður en jeg, varð hún fyr-
ir því sama, enda nutum við báðar hjónanna, hr. kenn-
ara Steingríms Arasonar og konu hans, sem við vorum
hjá og önnuðust okkur að öilu leyti. Hvert sinn og jeg
þurfti á spítalann fóru þau með mjer, annaðhvort eða
bæði, töluðu og gerðu alt fyrir mig; mállaus var jeg og
ósjálfbjarga. Peir spurðu eftir ýmsu, en þegar farið var
að spyrja um augnlækningar, var reyndar ekki hægt að
veita góð svör og gild. Rak svo langt, að þeir fóru að
tala um — mjer fanst í alvöru — að ferðast hingað til
augnlækninga einhverntíma í sínu sumarleyfi. — Gæti
slíkt, ef til kæmi, orðið íslandi til góðs.
Fjelag stofnuðu fáeinir áhugasamir íslendingar í New-
York veturinn 1919 — 20 — »íslendingafjelag«. Var mikil
fyrirhöfn þessara forgöngumanna að reita saman nokkra
tugi landa sinna innan um miijónirnar í heimsborginni
miklu. Minni hlutinn heimilisfast fólk lengur en í hæsta
lagi örfá ár. Einn aðalforsprakkinn var íslensk kenslu-
kona, fædd og uppalin í Vesturheimi. Hún talar, les og
ritar islensku betur en margur sem aldrei hefur farið
burt af íslandi. Hafði hún lifandi ást og áhuga á íslensku
þjóðerni og öllu góðu í íslands garð. Langaði hana mjög
til að ferðast hingað og kvaðst mundu gera það einhvern
tíma. Pað sögðu annars flestir, sem jeg hitti, einkum
yngra fólkið, og marga hitti jeg, því jeg fór alla leið frá
N. Y. til Winnipeg og 350 mílur þar vestur í land til
íslendinga. Aldrei hefði jeg trúað, nema af því jeg sá það
sjálf, hve mikið ísland er þarna úti í vestrinu. Fólkið
svo blessað og gott og heldur svo furðulega vel í »móð-
urmálið sitt góða, ið mjúka og ríka«. Óska hjartanlega
að það geri það altaf, það er líftaug og afltaug þjóð-
ernisins, er þeir ættu sem best að varðveita'. Slíkt er þeim
ávinningur. T. d. verða þeir þá að betri borgarar í sínu
góða fósturlandi, er forlögin hafa nú flutt þá til. Hef