Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 49

Hlin
47
vitringi, er sá margfalt meiri yndisþokka í eldgömlum
egipzkum smurðlingi, en þeirri fegurstu og fjörugustu
yngismey. Pessi djúpvitri heimsspekingur átti nú að kenna
sveininum allar fagrar listir til munns og handa; það var
aðeins einn angi á skilningstrjenu góðs og ills, sem hann
mátti ekkert komast í kynni við — það var ástin!
Prinsinn var góður og greindur, og lærði sína ögnina
af hverju, en vissi ekki að ást var til, og komst svo fram
að tvítugu, Pá fór að koma breyting á háttalag hans.
Hann tók að fara einförum um aldingarðinn, sitja við
gosbrunninn og hneigjast að sönglist og skáldskap. Peim
gamla leist illa á þessi veðrabrigði og reyndi að gera
gott úr því með því að setja honum, fyrir þungt dæmi
í bókstafareikningi, en prinsinn snjeri sjer undan með
viðbjóði. »Jeg hef andstygð á bókstafareikningi« sagði
hann. »Jeg vil fá eitthvað sem talar til hjartans.«
»Ja, hjer lýkur heimsspekinni,« hugsaði vitringurinn og
hristi höfuðið »nú er hann búin að uppgötva það, að
hann hefur hjarta!«
Petta ágerðist; prinsinn lagði ástfóstur við ilmandi blóm
og íturvaxin trje; hnýtti á þau blómsveiga, og skar naín-
ið sitt í börkinn, orti um þau lofkvæði og Ijek undir á
gígju sína. v
Vitringnum gamla þótti hann vera kominn hættulega
nærri forboðna ávextinum; tók hann því úr garðinum
og lokaði hann inni í hæsta turni hallarinnar.
Par þurfti nú prinsinn að hafa eitthvað sjer til afþreyj-
ingar fyrir það sem hann hafði mist, en þá skaust þeim
gamla vísdómurinn, — hann kendi honum fuglamál. Vet-
urinn leið, og vorið kom, með faðminn fullan af alls-
kyns gæðum; Fuglarnir fundu sjer maka og tóku að
byggja hreiður sín; en frá lundum, greinum og görðum
kvað við allsherjaróður, sem náði alla leið upp í turninn
til kóngssonarins einmana. Pað söng hann hver með
sínu nefi, sönginn þann, en efnið var sama hjá öllum:
Ást, ást, ást!