Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 54

52
Hlin
snúið við: Konur og meyjar girnast eins samneyti við
sveina og menn. Jeg veit að það er eitt af þessu djúpa
í kveneðlinu að finna aðdráttarafl karlmannsins; það
mun mega segja það alment, að konur sjeu engu síður
viðkvæmar fyrir mönnum, en menn fyrir konum. Nú,
en það er oft hlegið að þessum sannleika, það er hent
gaman að því og haft í flimtingum, stundum eins og
það sje eitthvað rangt, stundum eins og það megi ó-
mögulega tala um það upphátt. En, hvernig væri nú, að
við töluðum einu sinni um þetta upphátt og í alvöru?
t*að er svo þýðingarmikið atriði í Iífinu hjerna megin,
og það getur verið svo sæll og fagur kafli þess. Pað er
efnið í flestum skáldsögum, sjónleikum og æfintyraljóð-
um frá byrjun, — sannarlega er það þess vert að hugsa
um það og reyna að skilja rjett þýðingu þess'.
Fyrst af öllu vil jeg segja með eins mikilli áherslu og
jeg get: það er ekki hið allra minsta rangt við þetta;
það er mönnunum meðskapað, jafnt konum sem körlum,
því þau finna það bæði, að hvorugt er fullkomið án
hins. Bak við það liggur kærleiksþrá kynferðanna, — og
»Guð er kærleikur«. F*að er eðlilegt að konan þrái dreng-
lynda ást góðs manns, og maðurinn hreina ást sannrar
konu. Pví þarf enginn að fyrirverða sig, þótt um þetta
efni sje að ræða, en aðeins gjalda varhuga við, að þetta
þýðingarmikla spor á lífsbrautinni megi verða sem heil-
brigðast og hamingjuríkast fyrir alda og óborna. Við vit-
um það öll, »að mennirnir eru ekki svo góðir sem
þeir ættu að vera«, þar er hvorugt kynið undanþegið,
og við vitum hve hræðilega menn og konur á öllum
tímum hafa leikið sjer að þessum helgustu tilfinningum
mannshjartans, og með því skapað sjer og öðrum æfi-
langt böl. t’ví:
>Eitt einasta syndar augnablik,
sá agnar punkturinn#smár,
oft lengist í æfilangt eymdarstryk,
sem iðrun oss vekur og tár.«
(Stgr. Th.)