Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 57

Hltn
55
ar guði fyrir að hann opnaði augu hennar i tíma, svo
hún datt ekki ofan i hyldýpið sjálf. — En hitt tel jeg
ógæfusama ást, þegar þau, sem guð og menn hafa sam-
tengt, lifa saman í kulda og kærleiksleysi, og eitra hvort
öðru lífið með stríðni, ábrýði og öllum þessum nálar-
stungum, sem »KaIdbrynnir« lífsins getur fundið upp.
Þegar t. d. hjón með fult hús af börnum, lenda í efna-
legu basli, hvílíkt heimili verður það, ef samúðina, ást-
ina, vantar? Jeg skil ekki í hvernig það fólk getur lifað.
En þar sem samúð býr, ástúð og hlýja, er sem ást og
sólskin fylli öll ker svo útaf flóir, hvað sem annars er
um efnahag.
Og nú loks ein smámynd.
Jeg þekki gömul hjón; þau eru fyrir nokkru búin að
halda gullbrúðkaup sitt. Þau voru einyrkjar og áttu mörg
börn, en þau unnust af alhug, og voru samtaka í öllu,
Og:
;dJar er allur sem unir
eins í kotbæ sem hö!I.«
Konan sagði, þegar hún mintist á erfiðleikana: »Fyrsl
sótti jeg vatnið langt út í mýri í einni skjólu með barn
á hinum handleggnum, næst fóru börnin að geta lyft
undir skjólurnar með mjer, þegar jeg var þreytt. Seinna
var grafinn brunnurinn hjerna heima við, þá hlupu dreng-
irnir mínir og sóttu vatnið á svipstundu, þegar þeir voru
búnir að hjálpa pabba sínum; svona hefir það gengið
á flestum sviðum — altaf farið batnandi. í ellinni áttu
þau rólega daga hjá börnum sínum, elskuð og virt. Á
virku dögunum unnu þau ull, hann kembdi, hún spann,
en lásu saman og spiluðu eins og börn á sunnudögun-
um. Nú er konan dáin, en hann bíður. Mjer dettur í hug
Tellos frá Athenu, er Sólon vissi sælastan, þegar jeg sje
þenna góða gamla mann, sem ætti skilið, engu síður en
Tellos, að vera grafinn á ríkiskostnað, þó hann sje ís-
lenskur sveitabóndi.