Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 71

Hlín
69
eitthvað smálegt seinnipart dagsins. Á hverju kvöldi var
lesið frá veturnóttum ti! hvítasunnu.
Eins og jeg hef áður á minst, var jeg aðeins 10 ára
þegar jeg misti systkin mín, og við Björn stóðum tvö
ein uppi. Sveinn var ekki heima. Sú mikla breyting sem
heimilið tók! Mjer fanst jeg ekki lengur vera barn, þvf
jeg hafði engan að leika mjer við. Upp frá þessu fór
Björn algerlega að sökkva sjer niður í lestur bóka, en af
því jeg var stúlka, þá leiðst mjer það ekki, þó gjarnan
vildi. (Nú er öldin önnur.) Jeg varð bara að vinna. Móð-
ir mín blessuð sagðist skyldi kenna mjer að sauma, svö
mjer leiddist ekki. — Nú fór hún aó geta gefið sig við
fleiru en áður. Til þessa tíma hafði hún ekki getað unn-
ið nema það allra nauðsynlegasta, tóvinnu, og það sem
ekki varð hjá komist, en hún kunni líka að sauma ýmis-
legt fleira en fatnað á heimilisfólkið. Hún var afar kapp-
söm við alla vinnu t. d. að spinna, jeg man ekki til að
jeg hafi sjeð nokkurn kvenmann greiðfærari við rokk en
hana; mjer dettur í hug það sem síra H. N. segir í
minningarritinu um Björn bróður minu, mjer fanst hún
hamast. — Seinni part vetrar, eða þegar tóskapurinn var
búin, fór hún að sauma söðulklæði, þau voru með glit-
saum og var það mikið verk, sömuleiðis hnakkklæði
(undir-dekk), þau voru saumuð með blómstursaum, svo
baldýring, en efni í það var lítt fáanlegt, ýmsan rósa-
bandavefnað kunni hún, að spjaldvefa styttubönd og svo
sokkabönd, er ofin voru á fæti sjer. í alt þetta hafði hún
íslenskt band með íslenskum lit. Hún fór á sumrum fram
á dal, og fór jeg þá oft með henni, sum hafði hún til
litunar, sum til lækninga bæði í drykk og áburð, í áburð-
inn hafði hún nýtt smjör, margar nágrannakonur hennar
sóttust eftir þessum áburði, hann þótti gera gagn við
útvortis kvillum, hún sendi þeim svo þennan áburð í
krukkum, ekkert þesskonar var borgað með peningum,
þeir voru ekki til, en eitthvað vildu konurnnr láta af
hendi rakna fyrir srnyrslin, jú, það var þegið, faðir minn