Hlín - 01.01.1921, Síða 78

76
Hlin
Skólasagan hennar ömmu.
(Dálítil barnasaga.)
Pað var í fyrsta skifti sem þau litlu systkinin á Barði,
Anna og Siggi, áttu að fá að fara í skóla. Pau heyrðu
að fólkið á bænum var að tala um það sín á milli, að
það væri naumast að þau ættu að verða lærð börnin á
Barði, að það skyldi eiga að fara að senda þau í skóla,
sjö eða átta ára gömul. Sigga fanst mikið til um sam-
tal þetta, og í huganum sá hann sig óðara vera orðinn
að hálærðum presti, sem altaf gengi í fínum fötum, og
borðaði við fallega dúkað borð gómsætasta góðgætið úr
búrinu. — Pað kom vatn í munninn á Sigga litla við
þessa tilhugsun. Og ekki var laust við, að hann bæri
sig venjufremur borginmannlega, þegar hann labbaði
upp í skaflinn fyrir ofan bæinn, til þess að fá sjer al-
mennilega sleðaferð. — En aumingja Anna litla. Hún gat
aldrei komist að neinni niðurstöðu um það, hvað úr
sjer mundi verða; þær voru allar svo óljósar og þoku-
kendar draummyndirnar, sem hún sá af sjálfri sjer. Hún
tók því það ráð, er ávalt hafði reynst henni happadrjúgt,
hún fór til ömmu sinnar og hana ætlaði hún að spyrja
spjörunum úr. En amma, sem annars var svo fróð um
marga hluti, sagðist litlar upplýsingar geta gefið í þessu
efni. »Hefur þú þá aldrei gengið í skóla, amma?« spurði
Anna litla. »0, ekki rnundi það nú vera kallaður merki-
legur skóli nú á tímum« svaraði amma hennar. »Fjósið
var oftastnær skólastofan mín, meisarnir kúnna skóla-
bekkirnir, og keltan mín var skólaborðið. En sem betur
fer, er nú þetta orðið öðruvísi en í mínu ungdæmi.«
»Varstu þarna ein?« spurði Anna. »A“f mönnum til« svar-
aði amma. »Guð var hjá mjer og blessaðar skepnurnar,
sem þarna voru, og höfðu það sameiginlegt með mjer,
að þær voru bundnar, En það skilur þú ekki, barn,«