Hlín - 01.01.1921, Qupperneq 79

HUn
77
mælti amma í klökkum róm, um leið og hún þerraði tár
er braust fram í sjóndöpur augun. »En hvað lærðirðu þá
þarna?« mælti Anna. Hana fór að langa til að heyra
meira af þessari skrítnu skólasögu ömmu. »Jeg lærði
kverið mitt og Ias biblíukjarnann, annað var ekki heimtað
í þá daga«, svaraði amma hennar. »Lærðirðu þá ekki að
reikna?« spurði Anna. Amma gamla brosti. »Lítió var nú
um þessháttar« mælti hún. »En atvikin og kringumstæð-
urnar hafa kent henni ömmu þinni dálítið í reikning um
dagana, og það hefur hún haft þörf fyrir, því margan
svangan var að seðja, en föngin oftast nær smá, og var
það þá deilingin, sem oftast nær kom að bestu haldi.«
»Pú hefur þó lært málfræði?* mælti Anna, því allan
þennan fróðleik kunni hún að nefna. »0, ekki held jeg
það nú, tetrið mitt«, mælti amma. »En það hef jeg reynt
að temja mjer að særa aldrei aðra í orðum, og útata
ekki mál mitt með Ijótum munnsöfnuði.« »En lærðirðu
þá ekki landafræði og hefurðu ekki sjeð kortið?« spurði
Anna. »Landafræðisþekking mín nær nú lítið útyfir dalinn
hjerna,« mælti amma. »Að vísu hef jeg lesið um hin og
þéssi lönd út í víðri veröld, en hjer hefur landafræðis-
þekking mín komið að bestum notum. Jeg held jeg
megi segja, að hjer þekki jeg hverja Iaut og hverja þúfu
og viti upp á hár hvar er best skjólið og beitin fyrir
blessaðar skepnurnar.« En hefurðu þá ekki lesið íslands-
söguna?« spurði Anna. »0, ekki getur það nú heitið,
barnið gott. Jeg hef stundum verið að rýna í hitt og
þetta sögukyns, og töluvert er jeg orðin kunnug æfiferli
forfeðra okkar. Pegar jeg gat fengið bækur, þá settist jeg
sjaldan svo á rúmfletið mitt, til að taka í prjón eða
göndla bandenda, að jeg hefði ekki bók í kjöltu minni.«
»Skrifa kantu þó amma?« hjelt Anna áfram. »0, ekki held
jeg að skriftin mín sje nú upp á marga fiska. Það var
engin sem kendi mjer að draga til stafs, og það lítið sem
jeg kann að klóra, þá lærði jeg það með því að hafa
fyrir mjer sendibrjef, og sótblek og fjöðurstaf varð jeg