Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 21

D V ö L
155
sveitina, afburðamaður að ytri
glæsileik. En sá, sem flytur
óþekktur inn í byggðarlagið,
kemst ekki hjá því að verða fyrir
spurulum augum og tortryggnum
hug. Enginn þekkti hann af reynd,
hvorki illri né góðri. En allt um
það tókust ástir með honum og
elztu dóttur bóndans í Ljósadal,
Sólveigu Þórðardóttur, og að
áliðnum vetri var það orðið opin-
bert leyndarmál.
í góðviðri rétt fyrir páskana brá
hún sér að heiman til þess að finna
unnusta sinn, sem hafði sínum
störfum að gegna. Veður tók að
spillast undir kvöldið, og fylgdi
Þorvaldur henni heim á leið. En
fyr en varði skall yfir blindhríð
með hörkufrosti, svo að ekki var
stætt nema hraustustu karlmönn-
um. Sólveig var ung og ekki
hraustbyggð og kraftar hennar
dugðu lítið við slíkum ofsa. Bæjar-
leiðin var löng og alltorsótt, en af
þroskaðri eðlisgáfu tókst Þorvaldi
að halda réttri leið. En Sólveigu
þrutu nú allir kraftar. Hún fekk
aðsvif, og útlitið var'ð ískyggilegt.
Þorvaldur varð að taka hana á
arma sér. En það var örðug sókn
og aðbúð sjúklingsins allt annað
en góð. Hann tyllti sér niður við
og við, setti bakið í veðrið og
hjúfraði unnustu sína að brjósti
sér. En bráðlega settist örvænt-
ingin að hug hans; dauðinn var að
færast yfir þetta hjartfólgna and-
lit; þar var enginn vegur til und-
anbragða. — Átti hann að gefast
hér upp, deyja með henni, fylgja
henni yfir á ókunna landið — eða
hvert? Freistingin settist að hon-
um eins og seiðandi þrá. — En
karlmennskan var honum borin í
bióð; hann stóð á fætur og
strengdi þess heit, að brjótast á-
fram meðan orka hans leyfði. Og
að Ljósadal komst hann með lík
unnustu sinnar.
Jafnskjótt og fregn þessi barst
út um sveitina, var Þorvaldur orð-
inn hetjan í æfintýri harmleiksins.
Allir beygðu hug sinn í lotningu
fyrir honum, og enginn dirfðist að
mæla við hann styggðaryrði frá
þeim degi. Þó að illmælgi, rógur og
deilumál gengju ljósum logum um
sveitina, hikuðu þau við fordyri
þessa manns, eins og Kölski við
Sáluhliðið, og gengu sneypt og nið-
urlút fyrir næsta leiti.
Engum duldist að harmur Þor-
valdar var þungur, enda þótt fæst-
ir sæju langt inn í þann heim. En
sem trúnaðarvinur Þorvaldar á
seinni árum, sá ég þar marga stór-
kostlega hluti, bæði ægilegs myrk-
urs og dásamlegrar fegurðar. Þar
var barizt af almætti hugans á
ýmsum sviðum, og einbeitt þeim
vopnum og ráðum, sem fyrir hendi
voru. Og úrslitin voru jafnan á
eina hlið: sál hans kom stærri og
hreinni úr hverjum hildarleik.
Og Þorvaldur var maður, sem
sýndi trú sína í verkinu; það var
sterki þátturinn í lífi hans.
Skömmu eftir jarðarför Sólveig-
ar vistaðist Þorvaldur að Ljósa-
\