Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 40

174
D V (*> L
„Það var í ágúst. Við komum
labbandi í hægðum okkar. Veðrið
var yndislegt, líkt og núna. Allt í
einu stendur ískyggilegur maður
fyrir framan okkur og hótar okk-
ur öllu illu, ef við ekki gefum sér
peninga.“
„Réðist hann svo á yður?“
spurði rgin af ungu stúlkunum.
Larsen rétti úr sér eins og hann
gat. Hann var lítill, en þybbinn og
langaði til að sýnast hærri en hann
var.
„Nei, ég varð fyrri til að slá.
Mér var nauðugur einn kostur. Svo
var það búið. Hann datt aftur yfir
sig og hljóp svo eins og hann ætti
lífið að leysa. Ég var neyddur til
að verja mig.“
Larsen brosti aftur. Hann hafði
sigrað. Samkvæmið hafði hlotið
virðulegan enda. Hann fór í yfir-
höfn og fylgdi gestunum áleiðis.
Ung stúlka hafði lýst yfir því, að
hún þyrði ekki að fara ein heim,
og þama var líka gömul kona, sem
þurfti að hjálpa inn í sporvagninn.
Larsen var í góðu skapi, þegar
hann fór.
Þegar hann kom heim, stundar-
f jórðungi síðar, sat konan hans við
gluggann, eins og hún væri að leita
að stjömum á himninum. Matar-
leifamar stóðu óhreyfðar á borð-
inu. Stofan líktist helzt skipskáetu,
sem hefði verið yfirgefin í ofboði.
„Hvað er þetta, elskan mín? Því
hefurðu ekki tekið til?“ Larsen fór
að hella úr öllum litlu öskubikur-
unum í þann stærsta. „Allir gest-
irnir voru sammála um, að þetta
hefði verið mjög skemmtilegt
kvöld. Ég verð að segja, að það
hefir verið bragðað á víninu.“
„Nú kem ég strax.“ Frú Larsen
sat kyrr. Hana hafði langað allt
kvöldið að anda að sér hreinu lofti.
Það var mjög þreytandi að fá
ellefu gesti í einu, og ekki sízt
vegna þess, að hún átti aðeins
borðbúnað handa tíu og stóla
handa átta.
„Ertu ekki frísk? Það er víst
bezt að fara að hátta.“ Það var
dálítil þykkja í honum.
„Lofaðu mér að sitja kyrri.“
Það var ekki laust við gremju í
röddinni. Larsen hristi höfuðið
undrandi, og' tíndi öll glösin sam-
an. Emmu gat dottið svo margt
skrítið í hug, þegar hún varð
þreytt.
Allt í einu snéri hún sér að hon-
um: „Það var gott, að þú skyldir
segja þessa sögu, hrifningin var
ekki á háu stigi á því augnabliki.“
„Já, það er satt. Mér þótti líka
vænt um, að mér skyldi detta hún
í hug. Og yngismeyjan leiddi mig
á leiðinni að sporvagninum.“
„Alltaf skal þér detta þessi saga
í hug, þegar gestirnir eru að búa
sig til heimferðar. Stundum held
ég, að þú munir hafa gleymt,
hvernig þetta var í raun og veru.“
Frú Larsen lokaði glugganum fast
aftur. Og Larsen staðnæmdist
ósjálfrátt með sitt glasið í hvorri
hendi. Gleði hans var horfin, en
hvað um það, hann hafði þó bjarg-