Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 52

186
D V O L
. . . Þetta — ljóslifandi erfiðið,
sem gengur þarna næstum útslitið
og yfirbugað — hefir einu sinni
alið mig, svo að ég skuli vitna um
þá, sem strita og starfa og hjara
aðeins, án nokkurrar vonar um
verulegar umbætur á kjörum sín-
um, án þess að eiga nokkra aðra
úrkosti en áframhaldandi erfiði og
basl, til þess eins að geta lifað.
Mitt í önnum dagsins fyrir fæð-
inu og húsaleigunni, sjúkrasam-
lagsgjöldunum og sköttunum, hef-
ir hún sleppt gólftuskunni og farið
frá þvottabalanum til að ala mig.
Einnig það hefir hún gert!
Því að það var einmitt sjálft
erfiðið, holdi og blóði klætt erfið-
ið í hversdagsfötum sínum, sem
gekk hér á meðal vor á þessari
brú, uppnefn{ af einhverju, sem
er eins f jarri allri líkamlegri vinnu
og fylgju hennar, fátæktinni, og
hin eða þessi dauð drottning.
Við sáum hana öll. En eins og
eðlilegt gat verið, sáu flestir bara
meira eða minna útþvælda og ve-
sæla ræstikerlingu. Þeir höfðu
gaman af henni. Og einstaka
manneskja hefir kannske kennt í
brjósti um hana.
En hún var ekki neitt hláturs-
efni og því síður brjóstumkennan-
leg. Hún var vinnan, sem er auð-
legð fyrir aðra.
Hún var vinnan, verkalýðurinn,
verkalýðsstéttin, sem vitraðist
okkur þetta kvöld og sagði: —
Sjá, svona lít ég í raun og veru
út, svona er ég, hin alltskapandi
vinna, sem viðheldur tilverunni og
gerir hana ríka, þægilega og
ánægjulega fyrir þá, sem ekki
vinna . . . Svona lít ég út . . .
Þarna gekk þessi kona, hálf
kjánaleg í útliti, klædd í fornfáleg,
aflóga föt auðlegðarinnar. Hún
gekk yzt á gangstéttarbrúninni,
vegna þess að hún hafði vinnu-
tækin sín meðferðis.
En í rauninni hefði hún með
þeirri einurð, sem fyrir löngu var
niðurbæld, átt að hefja gólftusk-
una á loft sem gráan fána á
burstaskaftinu og halda honum
hátt á undan okkur, þessum slitna
og skítuga fána illa launaðrar
vinnu.
Og við hin hefðum átt að
hneigja okkur með þökk og fyrir-
heiti um að gera hana ríka, gera
líf hennar gleðiríkt, gjalda henni
það, sem hennar var, en aðrir hafa
stolið — gjalda henni það, sem
hún hefir rétt til að krefjast.
En við hlógum bara . . .
Hlógum að okkur sjálfum.
L. Har. þýddi.
Ungur maður sendi tengdamóður
sinni svohljóðandi símskeyti: I dag
um hádcgi tæddust tvíburar. Meha
á morgun.
***
Bóndi (við kaupakonu úr Reykja-
vík); Nú skal ég kenna pér að
mjólka kýr.
Kaupak.: Æ-i, ég er svo hracdd við
stóru kýrnar. Má ég ekki l*ra á
kálfunum.