Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 66

200
slokkna, í taumlausu nautnasvalli;
í London kæmi það fyrir alvöru í
ljós, hvað hún var blátt áfram, fá-
brotin og ólík borgarbúunum, og
einnig, hvað hana skorti gersam-
lega alla andlega menntun, og
vegna alls þessa yrði hún aðeins
leikfang hans, sem hvergi kæmi
fram og öllum væri hulið — ekk-
ert annað. Eftir því sem hann sat
lengur á klettinum og dinglaði fót-
unum yfir grænleitum polli, sem
óðum var að fjara út, því skýrar
sá hann þetta fyrir; en það var
eins og armar hennar og hún öll
liði hægt og hægt burtu frá hon-
um, niður í pollinn, til þess að skol-
ast svo með straumnum út í hafið;
og andlit hennar sneri upp og
horfði á hann grátbiðjandi augum
og með umkomuleysi í svipnum, og
dökkt, vott hár hennar — þetta
dró að sér alla athygli hans, ásótti
hann, kvaldi hann! Að lokum reis
hann á fætur, klifraði niður klett-
inn og lagði leið sína inn í smávík,
þar sem afdrep var fyrir vindinum.
Ef til vill næði hann aftur stjórn
á sér, ef hann færi í sjóinn — gæti
slökkt þetta bál! Hann afklæddi
sig og synti frá landi. Hann þráði
að verða svo þreyttur, að honum
yrði sama um allt og alla, og svo
synti hann langt út, hratt og í
kæruleysi; en allt í einu varð hann,
alveg að ástæðulausu, óttasleginn.
Ef til vill næði hann ekki aftur til
lands — ef til vill tæki straumur-
inn hann og bæri hann til hafs —
eða hann fengi krampa, eins og
D V Ö L
Halliday! Hann sneri til lands.
Rauðu klettarnir sýndust vera í
mikilli fjarlægð. Ef hann drukkn-
aði, fyndust fötin hans. Halliday-
systkinin myndu frétta það; en
Megan kannske aidrei — það komu
engin blöð heim til hennar. Og orð-
in, sem Phil Halliday sagði, komu
upp í huga hans: „Stúlka í Cam-
bridge, sem ég hefði getað —. Feg-
inn, að ég skyldi ekki alltaf hafa
ver'ð með hugann fastan við
hanaL* Og á þessu augnabliki hins
ástæðulausa ótta hét hann því, að
verða ekki : :eð hugann fastan við
hana. Svo hvarf honum óttinn;
hann synti rólega og fyrirhafnar-
laust til lands, þurrkaði sig í sól-
inni og klæddi sig. Hann fann ekki
lengur til verkjar í hjartanu, en
það var viðkvæmt eins og nýgróið
sár; líkami hans hress og endur-
nærður.
Framh.
— Et þú sérð mann á götunni í
tölulausri skyrtu og götóttum sokk-
um, |)á eru til aðeins tvö ráð, sem
þú getur gefið honum.
— Og hver eru þau ?
— Að hann skuli annaðhvort giita
sig eða skilja við konuna sína.
Ritstjóri og ábyrg^armaður:
Vigfús < 'mðmundsson.
Víkingsprent