Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 44

D VÖL
178
Þrír einyrkjar í Skaftafellssýslu
Eftir Jónas Jónsson
II.
Bjarnarnes er hið fornfræga
höfuðból í Hornafirði. Þar bjuggu
oft ríkir stórbokkar á miðöldun-
um, og þar er enn eitt af meirihátt-
ar prestssetrum. Frá hinum forna
drottnunartíma Bjarnarnessklerka
eru nokkrar hjáleigur við túnið.
Þar voru fyrr á öldum hálfánauð-
ugir bændur, sem voru fyrir
,,mikilmenninu“ í Bjarnarnesi. Og
fram á allra síðustu ár voru þess-
ir leiguliðar mjög réttlitlir á smá-
jörðum sínum og háðir duttlung-
um þess prests, sem var lands-
drottinn þeirra.
Fyrir fáum árum varð Bjarn-
arnes og ein af hjáleigum þess
fræg um land allt einu sinni enn.
I Bjarnarnesi var skapmikill
klerkur í miðalda stíl. Hann taldi
sig þurfa að leggja undir sig meira
ur í kvöld.“ Larsen brosti háðs-
lega, án þess að vita af því. Hann
tók í handlegginn á konu sinni.
„Gerðu mér þann greiða að tala
við hana.“
Frú Larsen hlýddi til þess að fá
frið. Hún gekk stillilega að síman-
um, sagði til sín og hlustaði. Lar-
sen stóð hinumegin borðsins og
reyndi að heyra, hvað frú Símon-
sen segði, en honum tókst það
ekki.
Hann hrökk við, þegar konan
hans tók til máls: ,,Nei, þakka
yður fyrir, ég get víst ekki komið.
Það er ekki ómögulegt, að ég fari
í ferðalag, en það er ekki alveg af-
ráðið enn. Við sjáumst einhvern
tíma seinna. Skilið þér kveðju frá
mér.“
Hún hringdi af og stóð grafkyrr.
Larsen æddi kringum borðið. „Er
þér alvara með að fara í ferða-
lag?“
,,Ég veit það nú ekki ennþá.“
„Hvað sagði hún annars?"
spurði Larsen titrandi.
„Það er nú svo margt, sem mað-
ur segir. Hún þakkaði fyrir síð-
ast og bað um afsökun á því, að
hún skyldi hringja svona seint.
Hún þóttist hafa skemmt sér ein-
staklega vel hérna hjá okkur.“
„Það er nú betra að trúa ekki
öllu, sem sagt er.“
„Nei, með tímanum hefur mér
lærzt að skilja það,“ sagði frú Lar-
sen áherzlulaust.
Svo bætti hún við: „Hún minnt-
ist líka á okkur. Hún sagðist aldrei
á æfi sinni hafa þekkt hjón, sem
væru eins samhent í öllu eins og
við.“
iVlargrél Jónsdóttir pýddi.